Фудбалскиот грубијан дополнително прославен со филмовите на Гај Ричи коментира моменти од актуелниот фудбал кој ги немаше во негово време. За оние дупки во чорапите вика, ако ги стегаат чорапите, нека си купат поголеми. Особено го нервира ВАР-от со кој се поништуваат голови за безначајни офсајди а навива и за повеќе црвени картони - за фолирантите.  

Денот во Виетнам почнува несфатливо рано. Луѓето стануваат в зори и масовно одат на плажа, на јога и гимнастика, за да се растегнат и да се брцнат во море пред да почнат горештините. Во пет и дваесет сабајле веќе врие. Во пет и четириесет почнуваат од досада да се закопуваат во песок. Бурек или чорба ни на повидок. Температурата на морето во зима е 20, летно време 29 степени.

Велика Британија. Дечкото почнал да напаѓа луѓе без врска. Кога дошле полицајци да го смират и апсат, пробал да ги гризе. Го легнале на тротоар ама па почнал да ги плука. Ок, има полицијата опрема и за тоа. Не знаеме дали ја бираа бојата, да не го навредат случајно на расна основа.

Концептот на четвртата димензија е отаде нашата способност, како тродимензионални суштества, да разбереме нешто повеќе од тоа. Дури и да се разбире концептот, речиси е невозможно да се замисли во умот, кој е лимитиран од реалноста на физичкиот свет околу нас. Пред 45 години, за да ни го објасни тоа, на неповторливиот комуникатор Карл Саган му требаше едно јаболко и тесеракт.

Прашуваат човек кои марки германски автомобили ги познава па овој исцрпно ги реди сите оние кои му се познати. Притоа воопшто не го спомнува Мерцедес па на таа марка мора да го потсетат. Добро, позната му е и таа марка. А потоа човекот седнува во својот службен автомобил. Генијално.

Запираат на улица вистински господин човек, возрасен Италијанец, среден од глава до петици. Спастрена брада, пура, мантил, вратоврска во соодветна комбинација. А таму долу, на петиците, се разбира, кожни чевли во кожа боја. Само што, врз, нив - натнати калјачи! Оние гуменине што селаните ги ставаат кога цапаат по калливите ниви и дворишта. Кул.  

Еве една идеја за пролетен колач, како што го викаат во источна Азија. Потребен ви е ситен црвен грав (Vigna angularis) кој прво се потопува, па се вари и на крај се меле додека не се добие паста. Врз тоа се става главната состојка, полен од шишарки, помешан со вода и шеќер. На крај се додава мед. На здравје кивање.

Не е годишнина ни од раѓање ни од умирање ама и не треба повод да се потсетиме за „Кралот што го викавме Принц“. Роџер Нелсон замина пред девет и нешто години и беше талент кој се раѓа еднаш во генерација. Мулти-инструменталист на преку 20 инструменти, креативец, музичар, продуцент, изведувач со харизмa ипол и човек кого Мајлс Дејвис го сметаше за генијалец. И голем, голем фраер. 

Борат е урнебесна пишурија, и како концепт и како изведба на брливиот Саша Барон Коен. Во суштина, поентата не е ругање со родната земја на Борат туку со незнаењето, стереотипите и самодоволноста на американската култура. Ама сепак, замислете наместо Казахстанец да одбереше да биде Македонец. Вуду кукли со негов лик ќе боцкавме сиве овие години.   

Џакомо Тура е/беше јако популарен гитарист на Инстаграм и другите платформи се дека Јутјуберот Дени Сапко не ги раскринка дека добар дел од неговата музика и вешти нео-фанк сола е позајмен/украден од други артисти. Имаше преку 720.000 следбеници на Инстаграм но после скандалот, тој број рапидно опаѓа а спонзори како Фендер и Д'анџелико преку ноќ се повлекоа од соработката.

Човек да не знае што повеќе да му е криво, тоа што нема шанси во некоја наша локална библиотека да се појави легенда од ваков калибар или пак тоа што дури и кога по некое чудо би се појавил, во библиотеката не би имало кој да го види. Од нигде никаде, Мик Џонс од Клеш, сам на гитара, со песната Train in Vain, напишана заедно со покоен Џо Страмер.

„Да ти е жал да го јадеш“, се вика за оние јадења кои се убаво сервирани па е греота да ги расипеш. Нас никогаш не ни е жал да јадеме а и не сме од оние кои се ложат на „уметнички инсталации“ кои врескаат со предупредување дека ќе бидеш одран со сметката. Сепак ѕирнете, цели 9 минути такви штосови за кои е потребно и наивно да верувате дека дома ќе ви испаднат баш така како во видеото.

„Ме зезате?“, им рекла Сузан Вега на детективи на Скотланд Јард кои ја советувале да го откаже настапот на фестивалот Гластонбери во 1989 година, како прв женски хедлајнер дотогаш. Во тоа време добивала анонимни закани со смрт за кои полицајците проценувале дека се сериозни. Откако го одбила предлогот ѝ рекле да земе барем панцир. „Имав чувство дека секоја песна ни трае по 20 минути,“ се сеќава Вега.

Кога ќе видиш ваков спорт кој се сведува на тоа да седиш и броиш камења кои минуваат под тебе (па кој е најпрецизен станува главен камењар), си викаш, како ова не им текнало на Црногорците? Ама па после ќе ти текне дека сите тие камења прво треба некој да ги ископа...

Девојки често се жалат дека имаат проблем со денешниве дечки бидејќи поради којзнае кои причини, им е фуфка да им пријдат и да стартуваат нормален муабет за запознавање. Но, има и такви кои приоѓаат и не им проблем да стартуваат, ама знаат да наидат на гранитна “одбрана“, која неретко е мрежна, „борговска “одбрана. И после некој ќе се чуди што им е на ова машкиве денес.

37 годишниот Џон Пелки бил убиен во пукање во една сообраќајна кавга во Аризона. Три години подоцна, му се враќа на човекот кој го уби, извесен Габриел Хоркасита. Се случува тоа во судница, на денот кога ќе му се изрекува пресудата на Хоркасита. Ликот и гласот на Пелки се ре-креирани од вештачка интелигенција а пораката ја напишала сестрата на убиениот, жена која знае колку брат ѝ знаел да  простува.    

Пред 15-тина години, студии покажуваа дека во Индија околу 400.000 до 500.000 луѓе годишно умираат од болести поврзани со лоши санитарни услови и нечиста вода (дијареја, колера, тифус...). Од нив, околу 100.000 се деца под пет години (300 на ден). Државата спроведуваше големи акции како онаа „Swachh Bharat Abhiyan" (Чиста Индија), ама сега ќе видите тоа како оди.

Арон Стерлинг е музичар, тапанар и продуцент кој си поигрува со познати песни така што ги вади од своето природно ритмичко лежиште и им дава сосема друга конотација и атмосфера. За среќа, не е единствен кој се бави со вакви занимации (нам ни е тоа ептен забавно) и кои докажуваат дека и кавер на некоја песна не мора да звучи тезгарошки досадно.  

Имаат рубрика во која еден од нив раскажува приказна која му се случила и другите на крај погодуваат дали приказната е вистинска или измислена. Кевин Бриџес им кажува како еднаш несакајќи купил коњ. Етe така. Сакал само да го изнајмат на 25 минути а испаднало дека го купил за негов да биде. Никој не му поверува. Вие нема причина да не поверувате ако знаете дека дилот се случува во Бугарија.

Размислете за овие нејзини умни зборови: „Она што не можам да поднесам на ТикТок е кога девојки ги подучуваат другите девојки и жени да не се задоволуваат со малку; видeте ми ја чантата, чевлите, видете како ми изгледа спалната....“ Што се постигнува со тоа? Со тоа ве форматираат и подготвуваат да бидете клинички незадоволни од партнерот и она што тој може да го понуди.

Бендот се вика ХАКУ, составен од четири јапонски срцки од Осака, имаат преработка на песна од групата MONO NO AWARE која ем е ужасно заразна, ем ќе посакате да ја научите на памет, ем ќе сфатите дека нема шанси за тоа. Песната се вика Kamukamo Shikamo Nidomokamo (Може да те гризнам, можда и двапати) ама чекајте да го видите целиот текст. Учете или просто уживајте.

Како би изгледало да се воведе задолжителен воен рок денес, за генерации кои се малку повеќе разгалени од некогаш и чија лежерност не е компатибилна со ригидниот ритам на војничкиот живот. Додуша, симулацијата важи и за ситуација кога воен рок би им се наметнал на Црногорци.

Се земаат школки од многу чисто езеро. Се ставаат во резервоар во кој протекува вода од Висла, наменет за резиденцијалните делови од градот. Ако школките стојат цело време 100% отворени, водата е чиста и неконтаминирана. Доколку 6 од 8 школки се затворат или повеќето се затворат на 25% ...тоа е знак за аларм и преземање мерки. Кај нас би се блиндирале уште кога ќе ја „помирисаат“ водата на Вардар.

Во светот тоа се прави со паметно распореден експлозив и прецизен тајминг па таа паѓа со огромен тресок, облаци прашина и вагони градежен шут. Во Јапонија поинаку: на зградата ѝ прават шасија и одвнатре ја делкаат. Тивко, мирно, без бучава и без прашини. Само што, ако минуваш често покрај таква зграда а таа секојпат е сè помала и помала, можеш да помислиш дека си се штракнал во главата.