Целата приказна личи на онаа од документарецот „Барајќи го Шугармен“. Во семпл искористен на албумот „Мојот живот во шумата со духови“ од 1981 се појавува глас на девојка која никогаш не го дознала овој факт, и покрај тоа што Ино и Брн коректно ги надоместиле авторските права на издавачот. 41 година подоцна работата се исправа.

Книжарите и критичарите имаат проблем да ја категоризираат оваа книга, која е комбинација на зборови и цртежи, за човечките вистини кои се разоткрија особено за време на глобалната пандемија, која стана споделено искуство на нашиот животен век.

Пред две години пишувавме за првиот соло албум на Брн по повеќе од една деценија. Наскоро ќе излезе и придружна книга.

Навистина, колку пати сте помислиле дека на интернетов има премногу мракови, црни хроники, лажни вести, глупости, а нема нешто што би нè орасположило и би ни дало реална причина за оптимизам? Епа, Дејвид Брн не е од оние што чекаат некој да направи нешто во врска со тоа.

Тргнавме да пишуваме од трета рака за концертот на Брн во Бостон кога ни текна - па Илија беше таму! Не требаше многу убедување, да ни раскаже како си поминал.

Двајца големи музичари доаѓаат до исти заклучоци за врската помеѓу музиката, времето и просторот. Едниот го образложува ова во форма на книга, другиот во интервју. Обајцата нè потсетуваат дека музиката, колку и да изгледа „езотерично“, е сепак врзана за материјалното.

„Американска утопија“ се случил непланирано. Брајан Ино му пратил неколку снимки со тапани, Брн почнал да експериментира, и одеднаш добил десет нови песни. Реалист, но не и циник или песимист, тој и овој пат го истражува моментот во кој живееме, велејќи во една од песните: „Ние сме туристи во овој живот/Само туристи, ама глетката е фина“.

The Institute Presents: Neurosociety, 60-минутен театарски перформанс креиран од Дејвид Брн и Мала Гаонкар, се состои од интерактивни околини кои ја претставуваат работата на петнаесет когнитивни невронаучни лаборатории низ светот.

Вчера пишувавме за омилените книги на пејачот на РЕМ, а денес за оние кои ги препорачува уште еден славен музичар. Ама овој ги дава и на заем.

Необична сторија за човек чијашто уметност наскоро ќе биде изложена во музејот Смитсонијан, а за кого не се знае речиси ништо. Освен дека прави измислени албуми, без музика, на црни картонски плочи. И дека не се вика Мајк.

Нормално дека не сте чуле. Пионер на електронската музика од седумдесетите, тој до скоро беше сосема заборавен. До моментот кога Дејвид Брн му објави албум, а син му на Стинг сними документарец за него.

Сте поминале неколку години напорно работејќи на вашата идна уметничка кариера, доаѓа денот кога конечно дипломирате на престижен универзитет од оваа област, и очекувате дека некој силно ќе ви ја стисне раката и ќе ви честита на постигнатиот успех. Наместо тоа Дејвид Брн ви мава шамар.

Дејвид Брн си го сакаме заради музиката и точаците, но човекот е талентиран за повеќе работи. На пример за цртање со молив, и за дијаграмско, едноставно претставување на сложени концепти.