Денот на заложниците на лигавите статуси со слики од срциња -14-ти февруари. Последните години веќе се навикнавме на славење на Трифонтајн што веќе не е ни интересно. Освен ако немаш 14 години и си фатила прв дечко.

Еве деновиве актуелно беше бранењето на Црквата од верници и реакцијата на другите верници. Сума сумарум сите беа верници само едните беа поверници. Што на пример воопшто не е чудно пошто ние сме многу религиозен народ и си ги почитуваме сите обичаи што си ги носи верата.

Пролет, цвеќе, сонце, маси надвор, све е супер, ем пушам ем гледам непушачи.

Чувството кога ќе слушнеш дечиња да играат пред зграда, прајслес. Онака ме враќа во детството кога игравме разни игри на улица, немаше Плеј стејшн или Фејсбук, тук и таму ќе спискаше нечија мајка да се собереме за домашно. Сликите наши се ставаа во албум и фала богу никој непознат немаше појма кога цицаме, што сме јаделе или колку ни се полни пелените. Времињата се сменија.

Многу се радувам кога е раздвижен градот, обично пролет. Сите се надвор, сретнуваш и што треба и што не треба, застануваш на муабет најчесто непотребен. Се смешкаш, некад и не знаеш кој е тоа ама „да да и мене ми е драго што се видовме“, па сретнуваш некоја од пред 10 години што ќе ти пишти „лелееее маааа“...

Декември. Пушиме надвор и има ху. Јас најчесто имам и бронхитис. Ама не ми смета мене, неее, само малку ме потсеќа на оние што пијат пред бакалниче, со таа разлика што јас се дотерувам. Мене обично ништо не ми смета, јас не сум од онаа категорија гости „Леле пак оваа“.