Ај хев а дрим дека еден убав сончев ден метеор од самокритика ќе им падне на глава на сите безгрешни како каменот кој тие би требало да го фрлат кон грешните, како чисти неизвалкани чеда на својот сопствен Исус, кога веќе општиот Бог и неговите експозитури не им чинат ако немаат нивна книшка.
Одиме на десната страна на Вардар, кај Градско. Случајот е пријавен до надлежните ама бидејќи тие, ако ги оставиш, ќе ти доловат невидени нивоа на тромавост, да го пријавиме случајот и кај вас. Арно вика човеков: и срамота и греота.
Ја сретнавме Индира Кастратовиќ во кафе-барот во комплексот на спортската сала Јане Сандански. Пријатна, опуштена во својот природен амбиент, како риба во вода. Помеѓу секој коментар или насмевка крева глава да поздрави некој од минувачите, колеги, познаници, соработници... Нејзината енергија е контаминирачка, ништо помалку од она на што човек замислува дека ќе наиде среќавајќи ја оваа голема спортска војвотка.
Време е да се воведе некаква регулатива: попот што го фрла крстот треба да има право да дели жолти и црвени картони, или да исклучува играчи на две минути, да го повторува стартот на трката и слично. Во спротивно, и натаму немо ќе го посматраме парадоксот дека некои луѓе се спремни и да убијат, само за да се дограбат до доказ за нивната благословеност.
Јас, Јане, жител на општина Гази Баба, од населбата Ченто, имам едно прашање првенствено до нашиот градоначалник, а индиректно и до градоначалникот на град Скопје поврзано со патната инфраструктура во мојата општина. Прашањето е: Доколку планирате повторно да се кандидирате за градоначалник, врз основа на што ќе го побарате мојот глас како жител на населбата Ченто?
Август, 1981, Скопје, главниот град на Социјалистичка Република Македонија. Да ви ја доловиме медиумската тежина на тој настан: Замислете денес Ријана се вљубува во некое младо момче од Припор кој мести гипс картони и онда младите решаваат тоа да го крунисаат во наше матично, наш Континентал... Хаос? Хаос, нормално. Како за оваа 'свадба на деценијата' (денеска знаеме: и 'на векот', јер од Ријана абер нема) известуваа тогашните југословенски медиуми?
А истите години ги имаме, од крв и месо сме и ние, исто способни сме, исто паметни сме. Каде да одиме ние на фудбал? На Вардар-Царев Двор или на Силекс-Влазрими? Каде што и играчине идат со сила пошо јебига се заебале па потпишале договори? Каде да шетаме ние? До Маврово/Охрид ако отидеме па тоа се церемонии, планирања, кратења од други месеци...
На иницијатива на група хумани граѓани, денес Центарот за ортотика и протетика Славеј му подари спортска инвалидска количка на Александар Велески кој боледува од церебрална парализа. Истата му е неопходна за задоволување на основните потреби како и за подготовките за параолимписките квалификациони натпревари кои ќе се одржуваат во Охрид во текот на месец мај.