Вести › Набрзинка

Кешишов се откажа од својата последна изјава

25 ноември 2024

Обвинетиот Влатко Кешишов на крајот на денешното рочиште преку својот адвокат побара збор и кажа дека изјавата дека Љупчо Палевски-Палчо не бил присутен за време на грабнувањата и убиствата на Вања Ѓорчевска и Панче Жежовски не била негова.
Ја напишал под принуда на Палевски додека со комбе биле спроведувани заедно во затвор каде што издржуваат притвор. Палевски во комбето на затворската полиција му дал ливче со напишана изјава и му кажал да ја препише со свој ракопис и да ја поднесе до судот.
Прашан од судијата зошто го направил тоа, рече: „Од страв“.

извор

Подари моменти на радост, подари „Среќа плус“

22 декември 2025

извор

Ванковска за кафкијанската Европа

22 декември 2025

Ме прогонува еден пасус од „Приказната за слугинката“ од Маргарет Атвуд: „Тогаш го суспендираа Уставот. Рекоа дека ќе биде привремено. Немаше дури ни бунтови на улиците. Луѓето остануваа дома ноќе, гледајќи телевизија, барајќи некаков правец. Немаше дури ни непријател во кој би впериле прст.“
Во срцето на оваа мисла лежи тишината: беспоговорното прифаќање на ерозијата на слободата, пасивност и зомбификација на општеството. Од денешна перспектива, разликата во голема мера е само технолошка. Повеќе не зјапаме во телевизиските екрани туку бесконечно скроламе на нашите телефони, скокајќи од една сензација до друга, од едно одвлекување на вниманието до друго. За разлика од фиктивната ситуација на Атвуд, денес имаме цело мени од непријатели од кое можеме да бираме: Русија, Кина, Венецуела, Иран или Хамас.
Непосреден повод за овој текст е воведувањето на таканаречените „рестриктивни мерки“ (иновација поврзана со Каја Калас), заедно со многу рекламираниот „Штит на демократијата“ на Урсула фон дер Лајен. Само е повод бидејќи самиот феномен, тивкото, вонсудско казнување на поединци и групи, го имаме веќе некое време. Само што гледавме телевизија или скролавме исто толку пасивно како и сега.
Едно време ги ругавме украинските власти кога направија таргет листа на поединци кои ги сметаше за проруски – сега ЕУ се поукраинчи, па наместо да влијае врз украинската клептократска власт, таа ја копира и надградува.
Накратко, самите столбови на правдата се поткопани. Граѓаните се третираат како да се веќе виновни, лишени од своите права и немоќни пред арбитрарниот авторитет. Резултатот е кафкијанска реалност во која законот постои само како перформативна фасада, додека слободата, правичното судење и човечкото достоинство се суспендирани.

извор