За едните:
За другите:
Случајот Јездиќ - Парадоксот на слободата на мислата
Случајот со актерот Ненад Јездиќ не е прашање на неговиот став, туку прашање на нашиот однос кон самата идеја за слобода на мислата.
Затоа што во моментот кога Јездиќ го изрази својот став, многумина се почувствуваа нападнати - не затоа што директно ги нападнал, туку затоа што рекол нешто што не се вклопувало во нивната идеја за „правилно мислење“.
Потоа тие го изразија своето мислење за неговото мислење и тука се роди парадоксот: секој го брани правото на говор, ама никој не сака да го чуе одговорот. Секој бара слобода на изразување, и никој не ја толерира слободата на друг.
Во основата на секое здраво општество мора да постои едноставно правило: дека секој има право да размислува, да зборува и да го изразува своето мислење, без страв дека ќе биде нападнат, понижен или исмејуван за тоа. Тоа право не постои само за оние со кои се согласуваме, туку токму за оние со кои не се согласуваме.
Затоа што ако слободата се однесува само на истомисленици, тогаш тоа повеќе не е слобода, туку дозвола.
Јездиќ има право да каже што мисли. И оние кои го критикуваат го имаат истото право. Проблемот започнува кога едната страна верува дека ова право им припаѓа само на нив.
Светот денес е полн со луѓе кои сакаат да бидат слушнати, а премалку оние кои сакаат да чујат. Затоа слободата се претвора во ехо - сите зборуваат, а никој не слуша. Секој сака дијалог, но под услов другата страна да молчи.
Правото на мислење престанува да биде право во моментот кога ќе заборавиме дека и другите го имаат истото право.
@plandemiologX
Поддршка на Јездиќ му даде колегата Никола Мариќ (Тома, Довлатов...)
