Додека не станеш сам свој домаќин, кокичињата ти се предвесници на пролетта. Откако ќе се оддомакиниш, таа улога ја превзема мирисот на престасан расол. Пред да се оттарасиме од киселата зелка a.k.a. купус што ни останала недојадена (од проста причина што и покрај ланските калкулирања, натегања и општо-фамилијарни кавги на тема ‚многу ставаме, нема потреба толку‘, оваа сезона ставивте дури и троа повеќе затоа што ‚куќа е, ќе се најде‘), да изиграме еден последен танц со нашата кралица на туршиите.
Покрај квалитетното испосармување, па трезнење, па ложење листови на болни места, на ред е зелката да ја претвориме во подварок. Подварокот е балканскиот кулинарски принц во зимските денови. Формулата е едноставна: газиран зеленчук + димено месо = сетилни епифании, на квадрат, кубик и слични грејно-сезонски мерки. На еден екс-ју форум каде што се собрале саде ерудити, налетав на крвава битка помеѓу оние кои го спремале подварокот со крупно сецкани листови vs. оние што го спремале со тенко сецкани листови. Разрешницата беше со ‚ах шо не е повторно 91-ва‘. Балкански, непосредно, братски.
Ок возрасни, да се усредоточиме на рецептот. Денес ќе спастриме еден домаќински подварок со мисиркино месо. Месото си го бирате вие по желба, јас одбрав мисирка, пошто жена ми така сакаше. Егалитарни бракови, тоа е. Отворајте бурињата, вадете ги последните кисели херои и да резбаме:
700 грама димена мисирка. Ја сецкаме по терк на старите мајстори на кубизмот, на коцки. Во загреан сад со масло, пропржуваме 5-6 минути. Фауната спремна. Месото у чекална.
Флората. Цела зелка, ја џелатиме на тенки ленти. Можеби оние од ‚едриот‘ табор ќе се мрштат, ама по мое скромно мислење вака полесно ќе омекне и ќе биде повкусна. Ја додаваме во истата тава, пржиме 15 минути на среден оган, притоа додавајќи црвен пипер и буковец (или сува пиперка). Потребно ни е многу црвен пипер, цел тениски терен.
Откако констатираме дека зелката ни е доволно мека, го враќаме месото. Распоредуваме во слободен стил. Можете да одите на хаотична варијанта (само промешување), а може и на слоеви (зелка-месо-зелка-месо). Садот го покриваме со алуминиумска фолија. На фолијата правиме неколку дупки со виљушка за да циркулира топлиот воздух. Во рерна на 220 еден час. По една час го вадиме садот и го откриваме.
Ѝ додаваме малце рокенрол на традицијата: мачкаме слој павлака или кајмак и млечниот душек го покриваме со парчиња сланина/пршута/шунка. Назад уште 15 минути на 200 степени.
Вадиме од рерна, си честитаме самите на себе си за ова ремек дело, им честитаме и на нашите соседи што треба да го истрпат оваа ароматично ремет-дело, послужуваме, се поклонуваме и...
И што и, јака ви душа & јака ви јетра!
Кирил Стоименов - Расолњиков
