Постои ли некој евро-атлантски писател/ка у последната деценија чии што книги не биле Њујорк Тајмс бестселери? Ја мислам не. Од белетристика па до литература за продуховеност, све се нешто бестселери. Од кај им на луѓето време за читање покрај толку мудрост на социјалистичките мрежи, значи стварно ми није јасноу. Пред неколку години, еден од нашите еминентни портали за култура имаше објавено долгочитачко писание на тема: „Најдобрите бестЦелери, за 20-и некоја според едикојси тајмс“. Оваа објава наиде на огромно задоволство помеѓу криминално потценетите целери, кои низ сиве овие декади се буткани во позади. Правда за целериските јунаци!
Целерот се конзумира од глава до пети. Корен, стебло, лист. Ама шо знае нација шо марулата ја уништува како подлога за ордевер. Затоа овде сме ние да поместиме граници и отвориме пенџериња и тенџериња кон нови хоризонти и вертикали. Кај баба ми и дедо ми во бавча стално имаше целери. Дури мислам дека едно време стеблото го киселеа во туршија. Коренот стално идеше како пире или како придружба во динстање меса, а лисјата во чорба или сушени како зачин за свашта. Но денес ќе го третираме малку поинаку и ќе го уцуцлиме на трон. Овој рецепт е доста стар, а доживеа преродба со подемот на веганизмот. Имено, тревопасните сапиенси го користат како замена на месо и го припремаат како стек. Резултатот е неочекувано фантастичен. Ако сте скептични околу ова, потполно ве разбирам - се изнагледавме лубеници на скара по тикток последните 2-3 години.
Но за целерот мора да ми верувате. А сосот? Сосот е посебна приказна.
Па, да ја раскажеме:
Стартуваме со топката од коренот на целерот. Го поставуваме на кујнска хартија за печење. Го лубрицираме со маслиново, посолуваме и додаваме гранче жалфија и 50 грама путер. Го виткаме како бомбона. Потоа го мотаме во уште еден слој - алуминиумска фолија. Во рерна загреана на 225 - 45 минути.
За тоа време засосуваме: го припремаме легендарниот Cafe de Paris. Сос кој потекнува од Пехчево. Се зезам, потекнува од Париз. Лажам. Сосот е именуван по ресторан којшто се викал Cafe de Paris и се наоѓал во Женева.
А се прави вака:
Во мало тенџере за сосови топиме 100 грама путер. Сетне додаваме ситно сецкан кромид (по можност од сортата шалот), 30 грама капери, 4 инчуни, црвен пипер, оригано, кари и сок од пола лимон. Пропржуваме едно 5 минути. Потоа додаваме магдонос и свежа мајчина душичка и после 3 минути истураме 200 грама крема за готвење. Након 5-6 минути додаваме лажица сенф. Промешуваме.
ФИНАЛЕ!
Испечениот целер го сецкаме на 4 дела (како диња) и секое парче го печеме на грил тава 4-5 минути по страна. Освен на четвртини, може да го исецкате и на кругови. Ако играте на таа карта, нека бидат со дебелина од сантим ипол.
На крај сервираме од парчињата целер и ги полеваме со врелиот Cafe de Paris. Едноставно, а превкусно.
Ако грешам, нека изгорам!
Океј дами и господа, Македонија целер да е, секој да ја знае. Уживајте!
Кирил Стоименов - Оff.net Times
