Снимка на легендарниот Благоја Дрнков од 1942 година.

Гостин на Васко Ефтов му раскажува анегдота за која вика дека најпрецизно го отсликува менталитетот на нашите некогашни административци. Баш.

Да потсетиме, пролет е она годишно доба во која се буди природата, животот, цветаат пупки, шифри, дијагнози...

Споменот на нивните животи денес се отфрла како неважен статистички податок, во обид да се - што? Нејасно е. Јасно е само дека од неукост, неинформираност, незнаење, злоба, лични интереси, или сѐ горенаведено, некој свесно, макијавелистички одлучува дека овие 7.762 души не се толку битни кога се работи за иднината.

Ерик Картман и неговиот христијански рок бенд можат само да позавидат. Може не им е лоша музиката ама го немаат Џими да им рапува. Џими Интегра. Што порано беше Џими ТМОРО. А понудата е баш ферска: христијани да ја носат неговата вистина а тој да ја чува Македонија. Конечно некој реципроцитетен договор да видиме. 

Снимка од битолската болница во која пациенти добиваат инфузија додека покрај нив лежат починати пациенти а од паѓање фекалии врз глава додека се во ВЦ ги чува чадор. Црвен. Ама да бидеме фер: не е само НАТО, и радиодифузна такса да не се заборави.

„Македонија повторно со гордост го носи епитетот оаза на мирот, на Балканот а богами и пошироко. Денес со крупни чекори чекориме кон евро-аталантските интеграции и на прагот сме да станеме дел од големото европско семејство каде што и припаѓаме“ - Тошо Малерот, 2003 година.

Лесно е да го запамтиш „I Have a Dream“ на Мартин Лутер Кинг или „Ich bin ein Berliner“ на Џон Кенеди. Биди мајчин па ова репродуцирај го! Леле бе кога ќе ни текне како скопските „освестени“ восхитено му стануваа да го поздрават кога им доаѓаше по дебармаалските кафиќи, како човек кој ќе ни донесе нову квалитету у животима наши, озгора на тога спокојство од једне диктатуру.