Дел од интервјуто на белградско „Време“ со Милош Васиќ, еден од основачите на истиот тој весник кој деновиве наполни 30 години а со децении беше еден од ретките резервати на медиумска нормалност. И денес е главно таков, само што сите по малку сме заморени од оние кои „много их је и страшно галаме“.

Ако веќе мислите добро да си поминете, не измачувајте ги браќата и сестрите во кафаната со фалбаџиство и викање. Кафаната не сака фалбаџии и гњаватори, иако ги трпи против својата волја: на секоја будала треба да ѝ се помогне да се ослободи од своите пари, а тоа е дело богоугодно.

Човек, новинар, интелектуалец и господин во мрачни времиња. Надвор од интересните котерии, од маста и власта, од паразитските а лукративни синекури, новинарски аргат, „закрпен, но чист“, како што тој сакаше да каже, и во таа метафора е собрано сè што требаше да стане човечка, морална и цивилизациска разлика меѓу човечноста и фукарлукот.

Без духовитост, или смисла за хумор, нема добар живот. Зошто? Зашто нашиот живот во оваа долина на солзите веќе е сам по себе небеска гњаважа. Кога еден ден човек сфаќа дека нивниот напумпан авторитет е само маска под која го крадат, е - тогаш е моментот да ги исмее и да ги направи мајмуни, што всушност и се.