Бадијалџиски фанови на филмскиот божиќен класик „Сам дома“ долго време мозгааат како може едно скромно семејство како Мекалистер да си дозволи не само онолку голема куќа туку и патување за Париз за 8 члена. Одговорот цело време да ни бил пред нос.
За време Студената војна, никогаш не верував дека сме во опасност. Кубанската криза, што ми го подрасипа 11-от роденден, ме убеди дека сите ќе имаат малку повеќе разум. Мислев дека телевизиските драми за нуклеарен Армагедон се неубедливи. Не можеа да смислат веродостојна причина за почеток на таква војна. Но, сега тоа делува сосем уверливо.
Највисоки руски функционери, највисоки членови на руските елити, највисоки претставници на руското разузнавање речиси до последен момент се оставени да веруваат дека нема да има војна. Меѓу сите овие, освен Путин, не се и Николај Патрушев, Александар Бортников и Сергеј Шојгу, од кои само последниот не бил директор на ФСБ.
До сега ни беше малку незгодно што со пеење успева да нè наежи оној малиот Марко Бошњак со неговата срчана интерпретација на „Што те нема“ од Јадранка Стојаковиќ. Сега фативме да се ежиме од едно уште помало дете кое филигрански суптилно ја пее „Не куни ме мајко“ од Луис. Стануваме ли тоа ние тешки лигли?
Политичари, интелектуалци и новинари од цивилизираниот Запад знаеа слатко да се изнасмеат на вицовите со кои им ги објаснувавме правилата на балканската крчма. Вие Балканците, ќе речеа тогаш, сте безнадежно примитивни, затуцани и сјебани, ама барем знаете да му се смеете на својот трулеж.