Во теорија, прашањето што да се носи на работа не би требало да биде неодговорливо. Повеќето индустрии имаат каков-таков дрес код, а за вработени што поздравуваат клиенти или работат услуги има и задолжителни униформи. Дури и во најнејасни ситуации, одговорот лежи во она што колегите го имаат на себе - ако никој не носи фармерки, веројатно не треба ни ти. Сепак, таа опсесија околу тоа како да се носиш на работа - права или виткана коса? Покриени тетоважи, или 2020 сме? Хеланки може? - влијае и на шанкери, и на адвокати, полиција, па и на луѓе што немаат допирна точка со никој од надвор.
Голем дел од таа збунетост доаѓа како резултат на рапидна промена. Миленијалците како озлогласени убијци на американските институции и социјални норми сега се најголема генерација во американската работна сила. Најстарите членови на таа група - луѓе во доцни 30-ти - добиваат на моќ во нивните организации, почнуваат одново да го формираат значењето за „облека за на работа“ и кога ќе завршат, истата таа „облека“ може засекогаш да ја снема како концепт. Е сега, дали таа иднина повеќе личи на разголена анархија или долгоочекувано бегање од тиранијата на каишот и прслукот веројатно зависи од тоа дали си тој што ги создава правилата, или само мораш да ги почитуваш.
Обично, стандардот за професионален изглед е костум или конзервативен фустан, дури и за луѓе што не работат во канцеларија. Сепак, многу од најпрофитабилните компании во светот, меѓу кои Гугл, Фејсбук и Епл, на вработените им дозволуваат на работа да одат во фармерки и дуксери.
„Не е никаква тајна дека ‘да се биде свој, индивидуа, да бидеш верен на себе и на пошироката експресија на тоа кој си ти,’ е сѐ поприфатено во професионалниот свет,“ вели Скот Кавуд, ЦЕО на WorldatWork, глобална асоцијација за професионалци за човечки ресурси (која нема дрес-код). За кодот вели дека почнува во оваа форма уште во индустриската револуција, каде што стандардизирани, затворени работни места стануваат новото нормално. Пред тоа, работниците биле послободни во начинот на облекување, а зависело од работата - на пример, нека ви текне колку и каква гардероба е потребна за оддржување на семејна фарма и собирање јајца секое сабајле.
Излегувањето на работата надвор од една канцеларија е едно од дефинирачките искуства на современото вработување - и од една перспектива тука влегува и бришењето на дрес-кодот. Во минатото, можеше да се дојде дома и да се извади униформата (или што и да носиш за на работа) и да знаеш дека си сосема слободен до наредниот ден, ментално и физички. Сега, многу луѓе на работа ги носат истите фармерки во кои готвеле по дома, телефонот и лаптопот никогаш не ти се вон дофат и умот и телото никогаш не се сосема одвоени од платениот труд.
Сега, откако сме дома и некои од нас откриваат дека работата и од кревет можат да си ја завршат, се поставува прашањето - мора ли да се враќа дрес-кодот?
Не мора. Многу е поедноставно, без драмење дека мора вака или онака - облекувајте се адекватно.
На крај, останува фактот дека работниците се возрасни луѓе, не бебиња во јасли за продуктивност. Мораат да владеат со себе и не им требаат архаични правила за казнување на грешка што може или не мора да се случи.
Едноставно, покријте го тоа што сакате да го покриете и терајте.
