На некои места овие две сфери се преклопуваат, но сепак се разликуваат. Луѓето во уредниците гледаат за трендови, инсајдерски пристап, интервјуа и фото-сесии, а од инфлуенсерите очекуваат да им бидат модно освестени другарчиња во чиј што живот можеш да ѕирнеш, плус да добиеш моден совет. И што е најважно - да ти објаснат зошто баш тој фустан или џемпер да го купиш.
Меѓу највредните вештини им влегува зголемување на продажбата и експонирање на производот - во 2019-та на пример, брендовите имаат потрошено 8 милијарди долари на инфлуенсери, сума одвоена за спонзорирање објави на социјалните мрежи, долгорочни партнерства и соработки и провизии што ги заработуваат инфлуенсерите преку програми за продажба. Ваков програм е RewardStyle, кој Амбер Венз Бокс го има започнато во 2011 кога сфатила дека инфлуенсерите стануваат како лични купувачи, со тоа што ги упатуваат следачите во продавници и на сајтови за да си купат нешто; а ако ваквите препораки доведат до продажба и инфлуенсерот заслужува дел од профитот.
Сето ова значи дека уредниците не се тие што треба да се плашат за своите работни места, туку бутиците и продавниците. Девет години по лансирањето на RewardStyle, пазарот на инфлуенсери доживеа експлозија. Сега сите сакаат да бидат инфлуенсери, а кога ќе си најдеш таков што е на иста бранова должина со тебе, повеќе ти се гледа во него отколку во излог од продавница - особено што продавницата не се ни труди да те забавува додека ги вади на закачалка истите брендови за кои ти гуга инфлуенсерот.
Сега предизвикот е и како да се препорачува без да се жртвува автентичноста. Порано, главната битка беше што брендовите очекуваа инфлуенсерите да бидат од глава до петици облечени во нив, или имаа строги правила за тоа што смее да се слика или да се напише под објавата. Сега веќе им е јасно дека вредноста лежи во дозволување поголема креативна контрола, па без разлика што ќе пишува #Sponsored, објавата да делува природно.
Некои одат чекор подалеку и лансираат сопствени брендови (за разгледување: Chloé Harrouche, Arielle Charnas, Blair Eadie), но сепак, поголемата шанса лежи во начинот на претставување и кураторскиот стил на инфлуенсерот. Можеби тоа е поп-ап продавница полна со омилените брендови на одреден инфлуенсер - нешто што може да стане и полесно за изведување со оглед на тоа што сѐ повеќе деловни простори зјаат празни и им паѓа цената; или пак, слично шопинг-искуство онлајн. На луѓето им треба место каде што можат да отидат, и порано тоа беа молови - сега им е потребно да можат да најдат такво место, простор каде што ќе изберат нешто што му е омилено на човек што е како нив - а инфлуенсерот тоа го пакува многу попаметно отколку бутикот.
