Истражувањето, објавено во Schizophrenia Bulletin и спроведено од тим невронаучници на Универзитетот во Њу Саут Велс, го потврдува ова со помош на ЕЕГ мерења на мозочната активност. Во студијата учествувале 142 лица, меѓу кои и пациенти со шизофренија кои доживуваат аудитивни халуцинации, пациенти без такви симптоми и здрава контролна група.
Научниците откриле дека кај луѓето со халуцинации, мозокот ја губи способноста да разликува кога звукот потекнува однадвор и кога се работи за мисла. Обично, кога човек си „зборува во глава“, мозокот автоматски ја намалува активноста во аудиторниот кортекс - делот што ги обработува звуците - за да не го меша сопствениот внатрешен глас со надворешни звуци. Кај пациентите со шизофренија, овој механизам не работи. Наместо да ја потисне активноста, мозокот реагира како навистина да слуша некого.
Овој феномен, познат како нарушување на corollary discharge системот, покажува дека мозокот не успева точно да ги предвиди сопствените мисловни сигнали. Наместо да ги препознае како внатрешни, тој ги класифицира како надворешни - што создава искуство на „глас“ што не постои.
Овие наоди не само што ја продлабочуваат научната слика за тоа како настануваат халуцинациите, туку отвораат и нови можности за рана дијагностика. Ако ваквите мозочни „погрешни препознавања“ може да се откријат преку ЕЕГ пред развојот на полна психоза, лекарите би можеле порано да интервенираат и да ја спречат болеста да напредува.
Иако ова не го објаснува целосно сложениот спектар на шизофренија, студијата претставува значаен чекор кон разбирање на еден од нејзините најмистериозни симптоми.
