„Ваква е нејзината предисторија: песната ја напиша Гркот Никос Гунарис и денес, кога сите наши сеќавања се сочувани некаде на интернет, ќе ја најдете на Јутјуб со наслов “Ποιος σε πήρε και μου ‘φυγες”. Гунарис умре во 1965 година, не дочекувајќи ја пеесетатта година, како пејач, композитор и текстописец многу популарен меѓу грчката дијаспора во САД. Неговата песна до нас дојде преку Македонија, каде ја препеа Драги Велјановски а за Радио Скопје, во 1956 година ја пее и ја снима Никола Боби Автовски, големиот македонски пејач на шлагери.
Вистина е, околу авторството на оваа песна постои спор: Македонците тврдат дека песната е нивна и дека е напишана уште во 1945 година. но бидејќи за тоа не постои доказ и бидејќи грчката верзија е по рано снимена и бидејќи Гунарис е автор на низа стилски блиски а добри песни, ќе веруваме во неговото авторство попрво отколку во тоа дека е крадец на песни, па уште во време кога војната уште не е завршена и кога светот, во општата беда и очај, ги имал сите причини да украде нешто што би можело да нахрани или згрее, ама не и песни. Од друга страна, уверувањето дека песната им припаѓа баш ним, говори и за тоа дека луѓето се имаат соживеано со таа песна.
Македонскиот препев брзо е пре-препеан на јазикот на кој тогаш пееја Хрватите и Србите. За Радио Ријека прв ја пее тогаш познатиот шлагераш Звонимир Кркљуш, па Душан Јакшиќ, па дури потоа оној кој ќе ја испее најуверливо и во емоцијата најточно, Стјепан Џими Станиќ.
Како песната да е напишана само за на крај да дојде до него. Од несреќниот Никос Гунарис кој на американските Грци им носеше носталгија по стариот крај, за после а умре од рак, така банална и простачка болештина во однос на сета тага која ја има опеано, преку Боби Автовски кој песната ја направи македонска - што ќе биде посебно нагласено во време кога Грците пробуваат на Македонците да им го ускратат сиот идентитет, и вистинскиот и одсонуваниот - до Звонимир Кркљуш кој престана да биде пејач и стана новинар и гастарбајтер, и Душан Јакшиќ во чиј глас имаше премногу сила за шлаегри, низ машките грла течеше трансформацијата на една песна која ќе може да ја отпее само Џими Станиќ“.
Никос Гунарис:
Боби Автовски:
Џими Станиќ:
