Страхил Пинџуров, една од најбитните глави на НОБ, е македонски народен херој и лик со најмоќен прекар во земјата и регионот: Пинџур! Сеа не знам дали презимето потекнува од макалото или обратно. Како и да е, станува збор за еден од најѕверските и најомилените македонски сосови. Јас искрено би го форсирал секој ден уз сите оброци. Ма има да го третирам и како главно јадење на моменти.
Низ регионот, пинџурот можеме да го сретнеме во разни изданија и квази-изданија. Србите имаат еден неуспешен абортус помеѓу ајвар у лутеницата шо го викаат пинџур. Ок, они сите ракии освен шливовицата ги викаат овошни ракии, така да, не се репер кога станува збор за именување на храна и пијалоци.
Пинџурот е една од оние истолчени убавини од кои јетрата не може око да склопи навечер. Неговите ракијо-повикателни перформанси се карактеристика за која што нема потреба да се дискутира. Од фитнес аспект, донесете го и најтврдокорниот диеталец со петсто милиони сабскрајбери по асоцијалните премрежја, принесете му тазе пинџур, топол леб и пола грутка сирење и да видиме дали ќе раскажува колку е јако да се будиш у 4 сабајле и да се тушираш со мраз ладна вода или нема да може буква да изусти пошто устата ќе му биде пуна со џиновски неодолливи залаци. Јас мислам дека со добар маркетинг и без она наше древно рационализирање на поединични елементи од рецептите од типот: “Да бе, јака муда е пастрамајлијата, месо и леб” пинџурот за многу кратко време може да блесне на светскиот пазар и на светската кулинарска сцена. Ама од бидување лидери во регионот не можеме глава да кренеме и немаме време за такви ситници.
Било како било, дај да се запинџуреме со сета сила: Ова не знам дали е баш најортодоксниот рецепт за пинџур, но моите стари го спремаа на овој начин и со овој зарзават. Јас ќе му даам само еден лабав католички твист со припремата на лукот. Нема да боли.
Значи: црвени пиперки, количина по желба и потреба. Ги печеме додека лушпата не поцрни како при подготовка на ајвар. Печете ги у рерна, на ќумбе, на плинска рингла или студентската: алу-фолија околу обична рингла и ротирате. Испечените пиперки ги сместуваме во најлон ќеса за да се “здушјасаат” шо би рекле у Кочани и полесно да се лупат. Истата постапка важи и за модрите. Нив не мора да ги ставате во ќеса.
Околу лукот: обично се толчат чешнињата, но јас претпочитам да го бапнам у алуминиумска фолија со маслиново и сол и да го печам у рерна на 225 степени едно пола саат до 40 минути. Вака го кревате вкусот на боженствено ниво. Плус не мора да толчите пола саат затоа што чешнињата се меки и кремасти и се додаваат како паста. Порно филм.
Меснатите делови од излупениот зелунчук ги ставаме во тенџере. Го додаваме лукот. Сол и бибер. Земаме толчник. Толчиме. Целиме кон елегантна текстура, за сите елементи да бидат добро укорпорирани. Во меѓувреме загреваме зејтин у ѓезве.
Со загреаниот зејтин го попаруваме зеленчукот. Со едната рака истураме зејтин, со другата толчиме. Синхроно. И така се додека не го добиеме посакуваниот микс.
Крунисуваме со многу ситно сецкан магданос. И натаму се пие…
Кирил Стоименов - олучен
