Само трудот и константното подобрување на сопствените компетенции е вистинскиот пат. Или поточно, едниот пат. Емиграцијата е другиот.

Што очекувам од ова? Ништо. Искуството покажува дека никому нема влакно од главата да му фали, ниту ќе си лежи, ниту парите ќе се вратат... Но, политички ефекти (ќе) има - еве, прво новинарите се престројуваат, да се знае кој е кој. Јавноста е само гладијаторска арена, некритична кон „своите“, а крвожедна кон „нивните“ битанги.

За свое дете да зборуваше, немаше толку пати да го спомнува 'со цело име и презиме'. Кутри тие, мора нападно да си повторуваат на глас за да можат да запамтат како по ново им се вика државата.

На 7ми октомври 1946 година од Софија за Скопје свечено бе испратени посмртните останки на Гоце Делчев. По тој повод свечен говор одржал Тодор Павлов, член на Илинденската организација и подоцна (од 1947 до 1962) претседател на Бугарската академија на науките. Извадоци од тој говор:  

ПР шаманот на владачката партија решил преку еден познат формат да им ги приближат високите политичари на широките народни маси и да им се покаже нивниот „човечки лик“ (што е стара и неостварена желба на сите политичари). Почнале со тоа што им е најлесно, со Мила Царовска. Да те видам оди Кирацовски натерај го така да се врцка.

Веќе ви имаме откриено дека со задоволство се допишуваме со Коста Бургов, славејот од Струмица. Пишувањата на Бургов се препознатливи по две работи: што имаат душа и што немаат интерпункција. Овојпат Коста се произнесе во врска случајот на Силвија Стојановска и забележете ја таа негова стилска уникатност: доаѓа до половина а после, во втората половина, го прераскажува истото тоа - наназад.

Да потсетиме, група македонски интелектуалци пред пар месеца објавија отворено писмо до ЕУ како реакција на ставовите и барањата во Декларацијата на бугарското собрание, ставови кои деновиве беа бетонирани од бугарската академија. А Стево - изгубен во свемирот - Пендаровски најде да кука за тоа како не сме знаеле доволно бугарски актери. Што би рекла онаа севселенска будалетина „Изгубен во времето, би го барал семето, одејќи по жицата.... на мојот мултиетнички народ“.

Потресно видeо за тоа како македонските политички елити (лелеј како нереално звучи ова) не се откажуваат лесно. Штом влезат во трка (септември 1996), штом се пробијат во топ 10, се држат ѕверски и со натчовечки напори нè оддржуваат на листата. Уште да видите за што се работи.

Кратка историја на погледите и ставовите на македонските претседатели за нивната држава.

Владата на Р Бугарија треба да престане да се преправа дека македонско малцинство не постои. Нема зошто да им се заканувате на други држави; не го поставуваат тоа прашање тие, туку ние, граѓаните на Р Бугарија со македонско самосознание. Крајно време е бугарските демократи да го пуштат духот на Тодор Живков конечно да си замине.

„Македончик“ е полски документарец кој го прави Петро, син на Мито, еден од бегалците од Егејска Македонија кој завршува во Полска. Петро се враќа во селото на татко му и средбите со луѓето се фасцинантни и длабоко трогателни. Што сè не направија Грците да ги одродат овие луѓе и ама баш ништо не им можат.  Нејќеме да ја поврземе приказната со Преспанска Македонија пошто ќе фатиме да пцуеме и нема да престанеме.

Додека Грција го регистрираше „Macedonia the GReat“ (Мицокатис ја искористи посетата на Заев за во очи да му се насере со официјална промоција на новиот слоган), според Преспанскиот договор (најлошиот договор за Македонија после оној Букурешкиот), ние дури ни следниов слоган не би можеле да го регистрираме. Бидејќи би му фалело северна.

Од Владата на оваа туробна северна творба би ви рекле „Кои сме ние да кажуваме на кој јазик пеат тие?“ Се викаат Чепкало проект, од Грција се а тоа автоматски значи дека не пеат македонски, бидејќи според она што го потпишаа Заев и Никиликс во Преспа (а што е темелен документ на оваа туробна северна творба), терминот македонско во Грција е резервиран за она што ѝ припаѓа на хеленската култура и традиција. А да видите чудо, ќе ги разберете. 

Одамна го немаме видено Куманово, но од она што го видовме во репортажата, сиве овие години на транзиција очигледно го немаат видено и неговите градоначалници. Насловот на репортажата е „Урнатини на социјализмот“ а градот нуди доста материјал за таов наслов.

Кога лансираш ракета на далечен пат, нејзината непрецизност на почетокот може да изгледа мала и небитна но како што проаѓа време и растојание, грешката во траекторијата станува сè поголема и повидлива за на крај таа да отиде негде уџум. Значи, зошто сме ваму кај што сме во 2019-та година? Можеби затоа што вака тргнавме во 1991:

Во една ТВ прилика, градоначалничката неприлика Петре Шилегов бомбастично праша „Дали знаете дека ова наше Скопје 20 години не е измиено?“ И дека сега тој и неговите ќе фатат и ќе го измијат. По којзнае колку време, деновиве во Скопје паѓа дожд и одма ти станува јасно колку го имаат измиено.

Се вртам кон останатите обескартени кои како со стрела прободени спуштаат поглед, стандарна глетка за нашиот менталитет. Кај нас стана пракса да си тотално океј кога ништо не е океј, ама пак јас океј сум дека мене тоа не ми е океј.