Се заебав деновиве, па му ги дадов овие текстови на читање на еден мој сонародник...но ниту оддалеку мој истомисленик! И добив критика каква што заслужив: дека многу е неправилен и неконзистентен јазикот на којшто пишувам, ниту литературен ниту народен, ниту академски ниту уличен, ниту жаргон ниту дијалект, ниту вода ниту киселина...
Како помлад бев екстремно живчан, а пак денес малце работи можат да ме извадат од такт: не ме дрма ниту светска криза, ниту тоа што сум во долгови, ниту што цркна трансмишнот на мојот „форд“, ниту кофимејкерот што експлодира и ни ја полеа цела кујна со ситно мелено колумбиско кафе...ама оваа глупава опаска од такт ме извади!
Мојот јазик е моја казна, а моето потекло - моја доживотна робија. И да нема забуна: си ја носам гордо таа пругаста униформа, бидејќи јас тој лицемерен суд ниту го фермам ниту го признавам.
Да појаснам:
Потекнувам од земја што не постои.
Постои Земјата како планета, ама не постои мојата земја како Земја.
Заправо, можеби и постои, ама нема име - па ние, нејзините жители, не знаеме како да ја претставиме без притоа да се избрукаме. А дури и кога би имала име - не се важи тоа, бидејќи нас нè нема.
Не дека нè нема на начин на којшто можеби нема НЛО или Господ Бог, туку апла нè нема! Пробај побарај нè низ светот, прочепкај низ книги, учебници, документарни филмови, телевизиски програми, актуелни вести, меѓународни институции, интернет-страници, стриптиз-перформанси - ќе видиш дека никаде не фигурираме.
Е сега: ако нè нема, како тогаш зборуваме? И на кој тоа мајчин јазик пишувам и зборувам јас, непостоечко суштество?
Многу просто: на јазик што не постои.
Кога јас ќе отворам уста - не излегува ништо освен воздух.
И кога како бебе сум зинал за да кажам „мама“, на мајка ми само ѝ се присторило.
И кога на училиште сум ја рецитирал мојата непостоечка азбука, учителката мислела дека нема никој пред таблата.
И кога на девојки сум им викал дека ги сакам, тие ништо не слушнале и завршиле во туѓи прегратки.
И кога сум му рекол „да“ на матичарот, тој не разбрал и не запишал.
И кога јас чукам по мојата тастатура, на екранот ништо не се појавува.
А кога моите читатели на глас ја читаат таа измишљотина, одекнува само звукот на тишината.
Навистина, зарем може да постои писател од непостоечка земја со непостоечко име од непостоечки народ што кажува непостоечки мисли на непостоечки јазик запишани на непостоечко писмо?
Но какви тогаш грешки може да прави еден таков писател - освен непостоечки?
Дарко Митревски,
во Бед Инглиш, збирка раскази оод 2009 година која можете да ја најдете во нашата Книготека
