Софија најави вето (од мојов да правиш длето) со ванземаљски глупа изјава на Захариева:  „Скопје не може да сака во ЕУ, а да го слави Тито“. Уот? Ене ги Хрватска и Словенија, се тркалаат од смеење. Ама, без нервози, Захариева е само лакеј на една држава која никогаш не знаела да погоди права страна (види: Знаете ли дека Бугарија ѝ има објавено војна на Америка?). Кога ние бевме партизани, тие беа германци, кога ние бевме тито, тие беа сталин,  а кога ние ги имавме Азра, Идоли и Пекиншка патка, тие имаа, што, чубрица? Ја сфаќате ли вие таа фрустрација?

„Цела Бугарија се тресеше од нас“, се сеќава Васил Дилев од фудбалскиот клуб Македонија, крунскиот сведок на филмот кој за жал не успеа да го види бидејќи почина три дена пред неговото завршување. Од овие зборови треба да се тресат оние наши кои денес „приближуваат ставови“, не од оние на Бојко и Захариева. Сослушајте го овој скопски и македонски фудбалски Хајлендер, во атмосфера која е полна со паралели со фудбал, Македонија, Бугарија, европски првенства и казни зашто не креваме раце како Бугарите. 

Читањето стари (прастари) весници е рачна кочница за она лажливо чувство дека животот се променил до непрепознатливост и дека ништо не е како порано. Тоа чувство ве тера кога ќе се вратите дома после пет дена во странство, да им досаѓате на луѓе со прашањето што има ново. А ново овде нема уште од калеш Анѓа, со тоа што неа, булумента лигуши денес би ја распнувале по социјални мрежи како кочничар за нашите интегративни процеси со најсилните и најбогатите.  

Да се конзумира од збор до збор, неколкупати на ден, пред и после јадење. За малку од малку да закрепнеме од оние отворени рани што ни ги направија последниве години.

Како бре се растопи и распадна една ваква атмосфера која некогаш сме ја имале?? Пазете, рани години на независна Македонија, Струга пред да дојдат Мерковци и слични транзициони Индијанци, „старо младо на нозе се кренало“, колективна задоволштина, Спидо купаќи кај и да се свртиш а сите очи и уши вперени во мовчето. А мовчето, суверено освоено и заземено од Цане и неговата, што акустична, што голорака дружина. Па најјаки!

Кога државата вели дека обезбедила нешто бесплатно, тоа е исто како фрижидерот да каже дека чести ручек.