27 минутно филмче за доаѓањето на Тито во Скопје во 1978 година. Бреееј, колку нестварно денес изгледа сево ова. А ништо чудно да си најдете и некој познат (од постарите), како ние што на 18:30 најдовме девојчиња од Вера Циривири. Штета што го нема оркестерот на Орде од школото Браќа Рибар (денешно Димитар Миладинов), да го видевме мали Иво Антов како влечка контрабас а Трендо и другарчињата на маршалот му свират на хармоники. 

Мартин Толовски од Фејсбук (понекогаш @DossierMartin на Твитер) е некој кој има одлична смисла да го фати духот на времето и да поентира онаму каде што најмногу ги боли партиските парамециуми и сличните микророганизми кои живуркаат на дното на кацата. Таквите секогаш па и овојпат се покажувале како ранливи категории во однос на слободната, заебаната и во сите правци разиграна мисла, особено што не му го знаат идентитетот па не можат да му калемат паланечки бљувотини. А ако нас нè прашате кој е Мартин, ние би можеле само да ви кажеме - Толовски.

Во ситуација кога менуваат учебници, брусат шахти, бришат натписи на споменици или им додаваат плочки за да ги дообјаснеле, некако најзагреота се оние (глупи ли се бе?) кои на сето тоа, бесвесно опиени од илузијата дека светов денес е саде пријателство и инклузија, хипиевски лабаво ќе кажат: „Кој може да ти каже како да се чувствуваш? Овде секогаш ќе живеат Македонци.“ Грција одамна им има кажано на таквите: Гледај како се прави тоа.