- Рано наутро по македонско време во театарот „Долби“ во Лос Анџелес се одржа 97-то доделување на Оскарите. Филмови со најмногу номинации годинава беа мјузиклот „Емилија Перез“ со рекордни 13, а потоа следеа филмовите „Злобница“ и „Бруталистот“ со по 10 номинации.
- Филмот „Анора“ во режија на Шон Бејкер беше голем победник, освои 5 Оскари. Шон Бејкер доби четири златни статути, за филм, режија, сценарио и монтажа, што е апсолутен рекорд за еден човек да победи за ист филм. Мајки Медисон доби Оскар за нејзината главна улога во овој филм.
- „Бруталистот“ ја заврши вечерта со три Оксари, меѓу кои и за најдобар актер за Едријен Броди, додека „Злобницa“ и „Емилија Перез“ освоија по два Оскари. За споредни улоги статуетките заминаа кај Зои Салдана и Киеран Калкин.
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
