„Без памет е што тврдат дека ЕУ е заедница на држави а не на народи. Затоа што со таа порака, на оние кои се за независност, им даваат огромна причина да си направат држава“. Тачдаун.

До вчера просто се тркаа кој почесто ќе го нарече „последниот европски диктатор“. Сега му посакуваат добредојде на самитот на кој ќе се негуваат економските интеграции и европските вредности.

Накратко, лицемерие. Бидејќи само набројувањето на овдешните примери за бедотии со двојни стандарди би ни одзело денови и денови, да илустрираме со случај од американската политичка сцена: Демократите денес демонизираат една републиканска политичка линија која до вчера ја креираше и водеше Барак Обама. 

Во едно нормално општество, ако некого го обвинат за криминал или убиство, тој или ќе го негира тоа или ќе го признае делото. Во Русија има и трет начин: да бидеш горд на тој чин ама да негираш дека си го сторил. А таа логика на ангро ја имате и овде, кога се сеири и се правдаат срањата на своите; па после ќе се сврти тркалото; па ќе се дојде до она залудно прашање од секоја војна: Кој прв почна, а, а?

Едно пишување домашно ни отвори неколкучасовна работа. Што би рекле во басните, извлековме наравоучение.

Европјани се шокираа од ужасот на очајните луѓе оставени на немилост на немирните морски води. Ќе речете, знаеме, не е тоа некоја нова вест. Точно дека не е нова, ама можеби не знаете колку е стара.

Дали филантропијата, која во буквален превод значи љубов кон луѓето, може да биде нешто лошо? Може, ако е во спрега со капитализмот, кој под плаштот на таа иста љубов само ја поддржува постоечката нееднаквост, спречувајќи ја порамномерната дистрибуција на богатство и моќ.

Којзнае каква ќе беше карикатурата во Шарли за мировниот марш во Париз, ако загинатите знаеа кои сè лидери ја оплакуваат нивната судбина.