Нова биографија за рускиот нобеловец тврди дека голем дел од она што го знаеме за него се должи на лош превод и погрешни претстави. Не се работело само за кучиња и ѕвонци, туку и за нешто многу повеќе, кое има врска со човечката психологија. 

Против волјата на човекот кој ја обедини Германија, деновиве излегуваат во книга неговите исповеди во кои ама ич не ги штеди големите политички фигури како Меркел или Горбачов.

Познато е дека Џојс поголемиот дел од животот страдал од лош вид, а при крајот бил речиси слеп. Во 1931 изјавил: „Го заслужувам ова заради моите бројни неморални однесувања". Оваа гатанка сега ја разрешува нова книга, напишана од професор на Харвард. 

Австрискиот автор, чие дело го актуелизира Вес Андерсон во неговиот „Гранд хотел Будимпешта", во 1942 се самоубил заедно со неговата 30 години помлада жена. Една нова биографија сега се обидува да одговори на прашањето - зошто?

Во новата книга „Скршена алелуја: рокенрол, покајание и животот на Леонард Коен" од Лиле Либовиц има една луда епизода. Во неа, на почетокот на својата кариера, тогаш речиси непознатиот кантавтор свири за една благородна и софистицирана публика во - психијатриска болница.

Кој е логичниот след на настани откако ќе умре славен музичар? Нормално, нова биографија за него со „до сега неоткриени детали" од неговата кариера. Една таква ќе излезе наскоро.

Покрај сите (авто)биографии на славните кои излегоа оваа година (Тачер, Тајсон, Морисеј, Кеш, Черчил), една отскокнува по својот концепт. Затоа што иако по сè изгледа како детален животопис на реален човек, таа е сосема измислена.

На 18. мај 1922 Вајолет и Сидни Шиф организирале вечера во хотелот Мажестик во Париз. Гости: Пикасо, Стравински, Џојс и Пруст. Звучи како нечиј хипстерски сон, но вистина е. Џојс се напил, па Пруст морал да го носи до дома со шофер.

Нова книга, полна со документи, сеќавања и по некоја фантастична приказна, кои го опишуваат животот и делото на хрватскиот музичар.

Aвторот на Брандербуршките концерти, Пасиите по Матеј и Јован, бројни кантати, корали, менуети - сите сјајни дела на барокната музика - изгледа не живеел под стаклено ѕвоно, како што сугерираа неговите досегашни биографи.

Taман кога мислиш дека се се знае за некој славен автор, излегува нова биографија за него, со сочни детали кои ветуваат „нови хоризонти во разбирањето на неговиот книжевен опус". Во случајот со Селинџер, клучот за толкувањето излезе дека се наоѓа - меѓу неговите нозе.

Нова биографија на славното „врапче" тврди дека неколку работи кои досега важеа како точни во врска со нејзиниот живот се целосни измислици. Не дека тоа нешто ни менува кога е во прашање нејзината музика.

Францускиот филозоф, татко на деконструкцијата, пост-структуралист и постмодернист, едно од оние имиња по кои често се посегнува кога човек сака да звучи начитано („како што вели Дерида..."), има нова биографија. А во неа и една интересна анегдота, која колку што зборува за него, толку зборува и за односот на власта кон мислечките суштества.

Иако не се одбележува некој посебен јубилеј, оваа година ќе се појават дури три биографски филмови посветени на овој прерано починат музичар.

Кога ќе видиме некој познат како чита биографија на некој ист таков, уште попознат, некако ни олеснува - значи не сме само ние тој „плебсот" кој ужива во ѕиркање во туѓите животи.