Сите повеќепартиски избори, барем на хартија и на плакати, беа „историски“ (какви ли се неисториските?), „судбоносни“ и „пресвртни“, но (евентуалниот) писател меѓу два избори, штом навлезе во материјалот, ќе биде поразен од сознанието дека ништ не беше историско, ништо судбоносно, ништо револуционерно на ниту еден од тие избори.

Kаква е таа реалност која како магла ја растеруваат неколку децилитри вотка? Нешто не е во ред со таа реалност. Не со реалноста, ќе речат трезвењаците, со сетилата. Добро тогаш, што правиме со такви сетила? Како да им веруваме? Ништо не е во ред ниту со сетилата ниту со реалноста; јадни конвенции, лажни како и секојдневната куртоазија.