Во текот на минатава недела, како дигитален корисник бев еквивалент на стаорец што лови трошки на тротоар. Колку повеќе денови поминувам склопчена во мојот стан, толку повеќе патам по можности да се внесам во нечии мисли. Копнеам (копнеам!) за лични перспективи до тој степен што секогаш кога ќе ја начекам заменката „јас“, потскокнувам од место, на кујнската маса каде што седам во моментот, или на кауч… Или на подот во спална каде што седнувам секогаш кога со Остин во исто време имаме конференциски повици. Во мај 2017, Џиа Торентино од Њујоркер ја прогласи ерата на лични есеи за мртва. Не би била изненадена ако социјалното дистанцирање ги врати. Го прочитав есејот на Моли Фишер во Д Кат, со наслов „Град на тела“, каде што следи колку брзо се сменија работите за Њујорчани за само една недела и колку е страшно да си сведок на брзата транзиција од шеги за негушкање до учење на фразата „катастрофална медицина“. Иако немам деца, веднаш кликнав на „Тажната реалност на родителите за време на пандемијата на Коронавирус“ од Емили Меккомбс, писателка што ја следам одамна. И на крај, завршив на Мен Репелер, да го читам есејот на Леандра, „Ова е многу повеќе од работење од дома“.
Но, ова се само кратки текстови, а мене ми фали џиновско парче. Видов луѓе на Твитер како молат да се пуштат филмови како „Ема“ на стриминг порано, за да уживаме во нив од нашите скривалишта, и да, признавам дека тоа би било фино, ама јас молам за пуштање на нешто сосема друго: уште! лични! есеи! Не мора да се совршено компонирани или визуелно стимулирачки, или украсени со уредна машна. Уште подобро ако се малку хаотични - би било вистински одраз на нередот што владее во оваа неочекувана точка во нашите животи, нешто што личи на страница од дневник или снимени мисли на диктафон.
Изгледа она што го барам се во основа - блог постови. Дајте ми го интернетот од 2012, ама дајте ми го во 2020. Дајте ми река од мисли и незадолжителни откритија. Дајте ми секции со коментари. Дајте ми наслови што не се совршени по СЕО. Дајте ми Див запад на дигиталниот свет, кога да фрлаш шпагети по ѕид и да гледаш што од тоа ќе се залепи беше главен модус операнди. Алчна сум за илјадници зборови во корист на оваа инцијатива, ама ќе се помирам и со параграф, само нека се обидува да го следи стандардот на немањето стандарди - со откопчано срце и експозиција на (наводно) секојдневното.
Еве, јас прва:
Никогаш во животот не сум го искусила нереалното искуство на шетање по автопатот Вест Сајд, или каде и да е - знаејќи точно дека секој друг со кој што се разминувам го мисли истото. Нервира да си поврзан со оваа заедничка нишка на анксиозност и да си истовремено растргнат од неа - од безбедноста на еден невидлив радиус што се согласивме да го оддржуваме за време на кратките излегувања на свеж воздух. Нервира да си склопчен во стан со човекот со кој треба да се омажиш за три месеци, прашувајќи се дали тоа ќе се случи на планираниот датум, веќе изгравиран на бурмите.
Не ми личи како да поминуваме време заедно, иако само тоа го правиме. Ми недостасува дури и кога сме во истата соба. Или едноставно ми недостасуваат разговорите што ги водевме кога не беше темата откажување на идни настани и состаноци, загрижените пораки и повици од нашите родители, осцилациите на стравот и благодарноста. Затоа што во средиштето на оваа несигурност, ние сме, пред сѐ - благодарни - дека засега, нашите животи и работата можат да се свиткаат во форма на ова што се случува сега.
Саркастично го прашувам дали ќе сака да се ожени за мене на крајот на нашиот заеднички карантин. „Немој да се шегуваш за тоа,“ вели тој, толку брзо, што почетокот на неговата реченица се поклопува со крајот на мојата. Звукот што го прават нашите зборови кога ќе се сретнат, ми се вгнездува како нешто меко. „Добро,“ велам јас и изгледа дека така и ќе биде, во тој момент. Завршуваме со вечера, ги протегнувам нозете под кујнската маса чија површина ја научив напамет како сопствениот одраз во огледало последниве пет дена и ги одморам нозете на работ на неговото столче.
А од кај нас:
Го заборавивме дигиталното разголување
