Хозе Микард Техеира зборува за една многу битна работа што очигледно и во школо треба да се учи - како да престанеш да ја трошиш душевната сила залудно и да се сконцентрираш на важните работи во твојот живот. Односно,
„Јас веќе не трпам луѓе што не го заслужуваат моето трпение. Јас веќе не сум спремен да трпам сè, и тоа ми дава живот.
Не се работи за тоа дека сум станал арогантен, туку сум дојден до точка во која ти е жал да губиш време на нешто што не ти лежи на душата, што ти предизвикува болка.
Јас не трпам цинизам, неоснована критика и захтевност од било каков вид.
Ја изгубив желбата да им угодувам на оние на кои не им се допаѓам, да ги сакам оние кои мене не ме сакаат и да им се смешкам на тие што не ми се насмевнуваат мене.
Веќе не трошам ниедна минута на лажговци и манипулатори.
Заминувам ако пред себе гледам преправање, лицемерие и евтино ласкање.
Не можам да поднесам ни површна ерудиција ни ароганција кај учени луѓе.
Трачевите ми предизвикуваат одвратност.
Не сакам ривалство и споредување.
Верувам дека светот е исткаен од спротивности, па поради тоа избегнувам луѓе со инертен, нефлексибилен начин на размислување.
Кај пријателствата ме привлекува верност, а ме одбива предавство.
Не комуницирам со луѓе кои не знаат да дадат комплимент или да кажат збор за поддршка.
Преувеличувања и крајности ме доведуваат до досада.
Тешко ми е да прифатам луѓе што не сакаат животни.
Но, над сето тоа, јас веќе не трпам луѓе кои не го заслужуваат моето трпение.”
(ова е оној текст што погрешно ѝ го припишуваат на Мерил Стрип, ако ви е познат)
