Значи и двајцата лажат- сушат. Ципрас своите граѓани ги убедува дека никогаш нема да признаат македонска нација и никогаш нема да нè нарекуваат Македонци туку евентуално Славомакедонци. А оној па Каракачанов, ги замајава наивните Бугари дека нема шанси да го признаат македонскиот јазик. Ќути што ние си го имаме Заев. Он е можда корумпиран (хехе), ама па никогаш не нè излажал (хехехе).

.... дека е одвратно сето тоа.

А за разнебитувањето... Молете се идните генерации да ви простат.

Најдобриот и најзначајниот македонски драматург, Горан Стефановски, почина во Англија, на 66 годишна возраст. Греота, греота.

Се разбира дека крајно небитна им е таа тема (штама во публика), ама во овие 20-тина секунди е собран целиот апсурд на „ферските“ солуции кои ни биле дадени на бирање. Да се нотира, ние сме за третиот предлог. Бидејќи ако тој предлог некако дојде и како официјален став на Запад, нема да стигнеме на ред од домашните шуги и скотови кои ќе се наредат да се одушевуваат од новото решение па да нè отекуваат како и Северна беше кочница.

Нив ги интересира само која сила ги поддржува во упорната желба да бидат на власт. Ништо повеќе од тоа. Утре, задутре ако Кина се наметне како главен фактор тие ќе најдат начин да му се упикаат на кинескиот амбасадор, а нивните идејно-политички комесари ќе почнат да пишуваат со знаковно писмо и да гнетат со стапчиња. Ние ќе дишеме смог од кинески фабрики и ќе јадеме најевтин кинески ориз.

Најтопло препорачуваме да го гледате и да го уживате овој махерски снимен и скоцкан видео портртет на фасцинантното балканско тромеѓе. Уште повеќе жал ќе ве фати што Преспа ја запечатија како нашето Ватерло и што уште долги години, кога таа ќе се спомне, наместо овие сцени, нам ќе ни се јавуваат ликовите на оние двајца капитуланти, како окезени на Грција ѝ го даваат во сопственост брендот Македонија, да си го имаат чист, без потреба од никакви географски одредници.

За утре да си бидете горди на Преспанскиот договор исто како што денес сте горди на феноменалната приватизација која во Македонија своевремено ја спроведоа горе-долу истите структури, да потсетиме од кога се влече истиот тој тип на лага: Нема вие што да мислите, ние знаеме што е ваша перспектива и иднина, вие треба само да бидете ЗА....  

Моментот кога на Черчил му викаат дека сите други опции се исцрпени и дека пред да бидат комплетни избришани, вистинско време е да се седне и преговара за да се издејствуваат најдобите можни услови (бидејќи секој нареден договор ќе биде полош, ви текнува?). А и Хитлер да ти бил разумен па немало да инсистира на сите барања.... Ех. Патем, филмот се вика „Најцрниот час“, ама тоа допрва некому ќе му светне.

Да беше за во Букбокс, наша Илина веројатно ќе исткаеше: „Документирајќи една дистописка реалност, авторот умешно вметнува познати референтни точки од поп културата со што дополнително се дестилира основната порака која во себе носи јасни елементи на социјална критика“. Ние па неаме толку нерви. Ние би рекле: Паљото.

Тоа што тие го создаваат не е државна творба, туку племенска територија. Отаму државотворните принципи кај нив не важат. Нивната кула од песок не е создадена врз морални и цивилизациски вредности, туку врз најбанална на-ти-го-дај-ми-го проституција (засега ментална и духовна, но наскоро и физичка).

За ако некој некогаш случајно ме праша каде сум бил кога една држава се заебавала со својата суштина, да му одговорам дека во живо, таа бурлеска всушност е чиста трагедија.

„На почетокот беше лага...“

Има една стара приказна од Сител која оди вака: Ѕинго еден ден доаѓа на работа во Собрание и по некое време сфаќа дека неговиве коалициони партнери некако ладни, го избегнуваат.

Српска буржуазија је отишла а дошла је бугарска буржуазија, сас ново ропство. Отнаше ву њојни богатства! Отнаше ву жито, тутун, памук, ориз и све оној што је македонски народ створил сас свој крв и пот! Нека! На македонски груди родиле су се героји од геројско „Илинденско Востаније“. И с'га, па ќе се родив героји, они су родени, и тија-синови и ќерке на македонски народ ќе разбијев крваву ногу на разбојнички фашизам!

Интересно е дека во Скопје, Охрид, Маврово, Галичник, Јанче, никој не сака отворено да зборува за референдумот. Ни минувачи, ни таксисти, ни келнери, ни новинари... Но на секој чекор може да се почувствува разочарувањето на луѓето во кои се разбудил немерлив инает. Чувството е такво дека Македонија би зоврела кога би се променило името на државата.

Идадија беше ринг, вежбална за тој голем, убав и суров свет, маалски универзитет – таму се држеа лекции кои не ги учевме на училиште, а за кои интуитивно знаевме дека се пресудни за преживување: лекции за припадност, чесност, лекции за тоа како да се дочекаш на нозе доколку паднеш и како да станеш таму кадешто си паднал. Тоа беше вежбална за љубов и севда, за трампа и трговија, за шегачење и политички проценки. Идадија беше јавна трибина, берза, кантар на маалскиот дух.

Излегла баба на гласање ама облекла преголеми чевли. Ја приметиле луѓе дека едвај оди па ја прашале кој број ѝ се кондурите:
- 47!
- Па што ќе ти се толкави бре бабо?
- За да излезам во што поголем број!

Специјален женски кревет, дело на еден физиотерапевт од Волково. Го имал нудено во болница и плус патентирано во Виена и Скопје. Решението е така генијално што лесно може да се добие и специјален машки кревет (со малку изместена позиција на клучниот дел). Туку, чекајте кога ќе се убаци една жена, колку е тоа дражесно.

Драганче и тоа Митрески. Што друго да кажеме освен: Евровизијо, спиеш ли мирно?