Ник Кејв испадна срцка (пак)

Блогот на Кејв станува одличен извор на приказни и комуникација на човекот со светот. Еве ја најновата.

Извесен Дејв од Балтимор му пишал на Ник на блогот „Ред рајт хенд“ дека страда од сериозна „креативна блокада“, и го замолил ако му се наоѓа вишок стих (веројатно од оние кои му се влечат со години по тефтери и авионски ќеси за повраќање, и до сега не ги искористил) да му го подари.

„Важи“, одговорил Кејв, постирајќи стихови од сè уште необјавена песна, „Потпалувачот“ (Incinerator Man), со предупредување дека тие се малку мрачни, бидејќи се повлијаени од стилот на американскиот поет Фредерик Зајдел (Frederick Seidel, негови песни тука) и се однесуваат на холокаустот. Песната ја оценува како недоработена, без многу структура, но на среќлијата Дејвид му дава дури и упатства како да ја финализира - „со акорди кои се повторуваат, и со многу простор и воздух за да може да се раскаже приказната“.

Она што е јасно, вели Кејв, е дека ова нема многу да помогне за „блокадата“. Неговиот совет е Дејв од корен да го смени односот кон пишувањето песни.

„Ти не си Големиот креатор на твоите песни, туку едноставно нивен слуга, песните ќе ти дојдат кога ќе бидеш соодветно подготвен да ги примиш. Тие не се внатре во тебе па да не можат да излезат; тие се надвор од тебе, и не можат да влезат. Фрли ја мојата песна - и онака не е кој знае што - седни и подготви се да ја напишеш твојата проклета песна. Го имаш целиот свет за спасување, и многу малку време да го направиш тоа. Ако ти не ја напишеш, некој друг ќе го стори тоа. Тоа го сакаш? Ако не, седни и пишувај“.

Текстот што го подари Кејв:

INCINERATOR MAN

The moon holds itself in the dark with its glow

The monster moves through the garden

And waits beneath the window

I take the monster for a walk and plough on into town

My monster has a chimney sticking out of its back

I try to find a single story I can bring home

That won’t give you a flat-out heart attack

To be honest I’m not allowed back in the house

It’s Bethlehem there with its cribs and moping beasts

I’m either underneath the school desk braced