Вилијам Шекспир
Сонет бр. 55
(препев Драги Михајловски)

Ниту мермерот ниту паметникот златен
на кралевите, стихов мој не ќе го надживеат; 
ти во него со светлина поубава ќе си пратен
од мовлестиот камен од времиња блудни веан.
Кога војните страшни бистите ќе ги срозат,
и буните ќе го разорат дворецот стамен,
нити Марс со мечот, нити бојниот пожар
не ќе го уништат живиот тој спомен со пламен.
И смртта и заборавот семоќен кобен,
ти ќе ги згазиш во песната овде чуен;
со потомците твои повторно ќе си роден
што на свет ќе газат до денот суден.

Дури судот заден не те фрли в почин,
ќе живееш и овде и во љубените очи.