Автобуска станица ''Руле Турс''. Скопје 2014. Нешто пред 09 p.m
Чекам аутобус кој преко Велес иде за ''градот под Марковите кули'' и ''градот на конзулите'' у стил на памет запамтену најаву на репортер на Канал 5. Аутобус треба да појде у 9, веќ почнујев да се собирав људи. Овој е њина последња шанса да гу напуштив метрополу до јутре сабајле.
Штама.
Тук тамо, слуша се некоја некултура што пљука сончоглед на вруќ бетон. Пљукај брате, гајле те. И такој, овој не е ни мој, ни твој град. Ово је град у коме нема разлога да будеш сам, у свему!
08:45 pm
Како по обичај, ја буљу у људи. Увек тражу да виду нешто невидљиво. Животно искуство кажује дека од булење у туѓи лица прави цел живот, мозак да се пуни сас непотребни меморије од кои некад у с'н се трипам како да сам на LSD. Ама тој сам ја.
08:47 p.m
Здопази га. Најде га. Еве га мој мисловни таргет. Мало мршаво човече, високо 150 см. Коске му се броив. На себе има маицу у V израз, куси панталоне, патике Adibas и торбицу како онија у кои ни мајке правесва сендивичи за на екскурзију низ Југославију.
08:50 p.m
Улазамо у аутобус. Седињам у први редови. Врту се, чек да виду куде ќе седне он. А он е позади мене. Ах, мачка му питерина, не можу да врту главу да га посматрам.
Веќ сам нервозна. Немам избор.
Све што ми останује е да буљу надвор преко прозор док не стартује машина што обеќава вожњу по разлокани македонски аутобани.
09 p.m
Поваѓамо. Напуштамо гу транзитну станицу. Надвор пада кишица, ќе биде овој шанса да се предреме.
Зврррррррррр.... Ѕвони нечиј мобилан. Мој не е, мене нема кој да ме тражи. Деца не пуцав од жељу да ме слушнев. Мама ме веќ повика. Све е намирено. Мобилан ѕвони поново. И упорно.
- Ало?... слуша се позади мене милозвучан македонски глас.
- Кај си злато мое? А? Јас тргнав!!!
Нема потреба да се врту. Препозна га. Тој е оној исто мало мужче на тѐлефон, ебаго. Од Прилепа е, акцентот го издаде, ебаго.
09:15 p.m
- Море, злато... Што убо си поминавне, а? Море, маицана што ми ја имаш земено, аууу, па уште розева. Море злато, од кај ја купе? Ногу ме чуваш ти мене. Ќе ја носам, секој ден ако треба. Не ја симнувам од себе.
Пауза.... Она збори од другу страну на слушалицу. Нешто се смее мужче.
- А? А ти злато? Јас ич не се радвам, оти, кратко време бевне заедно. Малку ми се виде. Саат и пол само. Ама, не се секирај ти. Пак ќе дојдам јас. Ете ти купив мобилен и картичка, сега можиме да се слушаме редовно. Ајде злато. Се слушаме.
09:30 p.m
Сетне му заѕвони телефонот повторно.
- Ало? Ти си? Море, кај си да ти кажам шо убо си поминав кај невестава. Ц, ц, ц, ц... Леле, братучед... Ауууу, убаини..
..... Да, да.... Еве ја торбицана со мене. Ти чекај ме Прилеп, оти ја дома не можам да ја носам торбава. Тука внатре се кондомите и маицата што ми ја даде оваа. Да, таму чекај ме, и донеси ми ги алиштана што ги оставив кај тебе. Ај така. Биди на автобускана.
Клик.
09: 46 p.m
- Ало? Кај си мори? Те барам цел ден. Како, на нива си била? Па телефонот оти ти го купив? Па да го носиш со себе, мори! Што? Јас кај сум? Ами, еве ме. На доктор бев. За три дена ми рекоа да се вратам градска болница. Не знаеа што ми е. Ај така. Александро, а ти беше ли денес рече на нива? Аааа, не те чув. Добро. Ај чекај ме дома. Децана гледај.
09:55 p.m
- Ало, злато? Па кај си срце мое? Ја еве, патувам. А? Како мори модринки? Каде? На рамото и на вратот? Е од кај сега тоа? Ц, ц ц... Абе, ја само те бакнував, не те цицав. А? Немаше ништо пред да се видиме? Оф, и сеа што ќе праиме? Маж ти? Оф. Ама не ме секирај сега. Шливката црвена ли е или сина? А? Абе, слушај ме, ако ти е црвена, не е страшно, ебаго. Тоа значи оти само крвта ти ја имам исцицано. Не ми се секирај маче.
09: 59 p.m
- Ало? Злато? Море ми текна, пудра да стаиш на местоно кај што ти се шливкине. Или, зачешај се, па кога ќе дојде маж ти, речи му оти комарец те каснал, напрај нешто, ајде. Ах, па и јас, кај се занесов.
10:15 p.m
Морам да се симну. Велес ме чека. А и Театар од 19 милиона евриќа. Тој е тој. Не можу да гу прату триаголник више.
20 јули 2014
Мој идол отиде за Прилеп ебаго, дома га чека жена. У Скопје га чека модра шваљерка. Њума гу чека муж. А ''кофер љубави" га чека другар му на автобуску.
Тој е тој.
Триаголник кој добро функционира. Брак, шљивке, модрице, чипка, нов мобилан, ало молим, Рамбо ја те волим. Све е добро. Вози Миќко, јер је мој идол навреме сфатија дека : Боље сас автобус на курвање, него сас мерцедес на њиву.
Поздрављам те храбри прилепчанцу, тебе кој имаш голему вољу за себеостварење у свак домен, и уз тој, за крај само сакам да те прашам: жена ти, обра ли га тутун, док се ти лѐчи у градску болницу од љубавни јади?
А ви, народе. Признајте.
Зар не се наравоучение пишуе само од себе?
Зар у живот ипак не останује дека не јебе леп, него упоран.
