Двајца врвни професори од Принстон и Харвард, едниот левичар, другиот десничар, иницираа заедничка изјава. Клучна реченица: „Без разлика дали сте лево, десно или во центар, ПОСТОЈАТ луѓе со добра воља кои не ги делат вашите суштински убедувања“. Тоа е работа на професори, да ги потсетуваат пишпириците на важноста на слободата на говорот. А не...

Ним главно им е одбојна нашата слобода и храброст да бидеме тоа што сме. Никому не му должиме ни објаснување ни полагање сметки сè додека со нашите постапки не нарушуваме нивни права. Колку само животи биле упропастени заради оваа потреба "да им објасниме"?

Во 1995. година белгискиот фудбалер Жан-Марк Босман одлучи пред Европскиот Суд за човекови права да ги тужи УЕФА, Белгиската фудбалска федерација и клубот Лиеж поради тоа што до тој момент играчите по завршување на договорот со клубот немале целосна слобода во изборот на новата средина, а клубот можел да ги обврзе да останат. Босман ги добива на Суд и од тогаш играчите имаат далеку повеќе права од клубовите, а менаџерите се тие кои тријат раце.

Откако Франсоа Оланд прогласи вонредна состојба по терористичките напади во Париз од 13 ноември,во земјата се извршени преку 2.700 полициски рации и упади во домови. 

Деновиве навршија 800 години откако Магна карта доби штембиљ. Документот има речиси митско значење во англо-американскиот правен систем. А каде има мит, има и потреба од деконструкција на истиот.

„Еден новинар во денешно време не треба да падне во бескорисен очај заради работите кои не можат да се променат. Не е проблем како да се зачува слободата на печатот - новинарот мора да најде начин како самиот да остане слободен", напишал Алберт Ками во до скоро непознатата статија, која ја објави Le Monde.