На 11 февруари 2011 по 18 денови протести, генералот Хосни Мубарак, египетскиот диктатор кој владееше три децении, беше присилен да ја предаде власта. Илјадниците луѓе што се собраа на плоштадот Тахрир, кој беше центарот на египетската Арапска пролет, беа пресреќни. Сепак, десет години подоцна, режимот изгледа посилен од кога и да е.

Еден од најдобрите играчи во Бахреин пред неколку години бил обвинет дека учествувал во демонстрации против властите во земјата. Оттогаш до денес се моли само да не го вратат зошто знае што го чека.

Ако Хосни Мубарак нешто згреши пред да биде соборен од власт тоа е што не беше уште повеќе репресивен и насилен, новите власти во регионот нема да ја направат таа грешка, барем така тврдат луѓето што моментално се дел од новите власти.

По арапската доаѓа време и за западна пролет, сметаат аналитичари во време во кое сè уште не може да се дижестира победата на Трамп и што таа значи за слободарскиот западен свет каков што досега го знаевме. Кованицата допрва почнува да се формира и полни со содржина но, се тркала наоколу....

Беше Мубарак, па дојде Морси и Муслиманското братство а потоа со помош на либералната и секуларна елита, влијателната египетска армија сето тоа брутално го задуши и од пролетта не остана ништо. И додека новите фараoни на Египет му се ситат на претходникот (деновиве осуден на смрт) силите на ИСИС си газат, освојувајќи територии источно од Каиро.

Откако Гадафи беше убиен како бубашваба а свргнатите режими не ги наследија баш демократски рози, BBC признава дека во известувањата за Арапската пролет малку претерале со својата еуфоричност.