После долга и тешка болест, на 74 годишна возраст почина брилијантниот Петар Луковиќ, еден од најзначајните пера на екс југословенските простори на сите времиња. Во нашата интимна ранг листа на новинарски ракописи, Перо Луковиќ  суверено се наоѓа во шампионскиот кајак-двосед, заедно со - фала богу живиот - Борис Дежуловиќ.

Под око ќе нè гледаа а и ние нив и сите ќе се правевме дека не го правиме тоа. Всушност, сите ги чекавме сентишите кога секој прав сплиќанец кој држи до себе, на избраничката на срцето свое, мрзливо ќе ѝ пријдеше и, како да не му е гајле, ќе кажеше: „Ќе играш?“ Потоа избраничката, правејќи се дека ѝ е уште помалку гајле, ќе кажеше „Е, ајде“.

Има ли, на крајот на краиштата, нешто посуетно на светот од писател? Особено во моментот кога се гледа очи в очи со својата совршена реченица. Ох, боже, каква грозна, одвратна немоќ!

Пијам кафе на балконот. Сонце. Раат. Утрото е такво да заслужува поетски осврт, заслужува нешто да се напише за него. А јас само гледам.

Слободанка Боба Ѓудерија најтопло ви ја препорачуваме за читање. Досега не сме ја преведувале затоа што е мерак да се чита баш во оригинал, на нејзиниот јазик, на кој е сочна, разиграна, урнебесна и поштено заебана. Кој го читал Ѓермано - нека му е лесна земја - Сењановиќ, јасно му е. Такви шмекерски ракописи на македонски јазик звучат како Бетовен отсвирен на укулеле.