Најлошо е кога ќе дојде таа една совршена реченица па радосно потскокнувам и грабнувам пенкало. Ќе ја напишам, полна со исчекување, како останатите реченици да не се мои, како некој да ќе ги досреди и достави како пакетче со непозната содржина кое ќе го отворам со нетрпение и љубопитност. И ќе ја напишам јас така таа совршена реченица која дошла баш така, како подарена, убедена дека после неа следува водопад исти такви реченици, но, одеднаш следува потполна тишина.
Добро, не се откажувам, во очи се гледаме мојата совршена реченица и јас. Се обидувам да ѝ објаснам дека таа не е тука за така да си стои и сама да се перчи, дека таа е само почеток на нешто големо. Ја потсетувам дека неа, таква совршена, ја изнедрија моите емоции. Длабоки. чисти, силни. Со самото тоа, треба да се овенчаат барем со песна, може и без рима, може и песна во проза, или проза во стих. Било што, ама побогу, една реченица? Што човек да почне, или уште полошо, да заврши со една реченица?
Ја посматрам а мојата фрустрација и навреденост растат паралело со свеста за нејзината совршеност. Тоа е она што боли - премногу е совршена за да ја избришам. Драгоцена е, зашто секој писател знае кога има напишано нешто совршено. И не може туку така да се откаже од тоа. Има ли, на крајот на краиштата, нешто посуетно на светот од писател? Особено во моментот кога се гледа очи в очи со својата совршена реченица. Ох, боже, каква грозна, одвратна немоќ!
Мојата реченица, неподвижна и доволна сама на себе како мачка на сонце, ни со око не трепнува пред моите страдања. Ни на памет не ѝ паѓа да се претвори во нешто поголемо од себе самата. Моите емоции кои ја создадоа уште се тука, и навираат, ми ја напнуваат кожата ама не излегуваат надвор, како некој цела да се сошил и се плашам од имплозија која ќе ме разнесе па веќе молежливо гледам во мојата совршена реченица, ѝ се упикувам како издавач, тргувам со неа, уценувам - ако во моментов не се упристоиш и не ги пуштиш другите реченици до себе, веќе никогаш, ама никогаш нема ни збор да напишам!
Ма, ни да мрдне. Ми се стори дури и дека презриво р'жи. По малку се помирувам со ситуацијата. Веќе знам, нема да попушти. Можам само да ја сместам во моето складиште на совршени реченици од кои никогаш ништо нема настанато. Тоа и направив. Таа ноќ сонував чудни сонови. Имаше во нив среќни љубовници, мостови, вечности и страсти. Имаше солзи и бакнежи во врат. Тоа мојата реченица милозливо ми имаше допуштено да ѕирнам во сето она што после неа би дошло, само да не беше толку тврдоглава.
Боба Ѓудерија, од романот „Се јавувам во врска со работата“
