Името па името. Вака, ако си имам мака со моето име, ако нешто не ми е по волја, ќе идам до кај што треба и ќе го сменам. На пример, ќе одам по ходници и канцеларии, и по некое време ќе ме пишат во лична карта, место Тихомир Јанчовски - Лутомир Џонс. Тоа, да. Може. ако јас сакам.

Ја имам среќата скоро недела дена да терам одмор на рајскиот остров Антигва. Вчера, одејќи на плажа, ми приоѓа една жена за да ми понуди некои екскурзии на островот или на море и ме праша од каде сум.

Бидејќи беше јасно како може да заврши еден индивидуалистички сајт во раце на корпорација (ене го, го нема), пред да се одјавиме и да го предадеме Он.нет, го симнавме сето она што го имаме пишувано на старата адреса. Понекогаш е интересно да се прелистува таа содржина, како по времеплов. Особено кога ќе наидеш на нешто како што е писмото на Бурим. Читнете колку е цар, мамата негова прекрасна! Пра-татко на денешните дрвачи од социјалните мрежи!

Репортажа на едни дечки кои решиле да прошетаат со електричен автомобил по затурените делови на ЕУ и затурените делови на вона би ЕУ. После Романија и Бугарија, ете ги кај нас во Македонија. Поточно во Кратово, градот кој толку цврсто е на земја што изгледа не му ни треба заземјување.

Ова е химна на подмладокот на Социјалистичка, некаде од почетоците на транзицијата. Во музичка смисла „проектот“ е на трагите на Bend Aid (SPM for Africa: Did they know it's lunch pause time?) а во текстуална смисла -  малку Мира Марковиќ (Срце је на левој страни) и многу рима: глобалист, хуманист, социјалист, нудист... Во режисерска смисла - кога ќе се спомне "визионер" автоматски оди кадар на Љубисав Иванов, со повремени упади на Гоце Делчев. Факат е ужасно ама заради целата таа наивност и чедност, скроз лајк.

Бидејќи во секојдневието сè потешко наоѓаме тема која излегува од вообичаените дихотомии за кои рајата се крви на Фејсбук, прибегнуваме кон едно сентиментално бегство во минатото. Годината е 1978, темата не е политика туку плоча. На Здравко Чолиќ. Дали рипа или не рипа. Ќе се живее ли овде некогаш во еден таков тематски луксуз?   

Вепоздрављам сите. Вемолам нека постои!

Убава акапела изведба на една наша песна на студентите од турскиот Универзитет Богазичи. Немаат тие гајле да кажат дека песната е македонска, не се како оние шупци на кои по интервјуа им стиска да зуцнат име па викаат „мојата земја, мојот народ“.

Монката беше роќенрол, хумор и харизма у движење. Шампион за одјебување на ирелевентни коментари од луѓе шо само одат на работа, јадат и спијат.

Кенто Терашита е јапонски танчер ангажиран од Македонската опера и балет. Балетанот полека сфаќа за какво оро се има фатено.

И после пак цела дијаспора не чинела, и после пак сите нив само пари ги занимале и не им било гајле за Македонија, за јазикот.... Одиме во едно училиште во Краун Поинт, Индијана, САД. Во најава на уште една снежна бура, маливе цареви го пеат ова:

Мапа на поранешна Југославија и кој дел од СФРЈ колку време бил под турско ропство. Она што посебно добро ја надополнува оваа мапа е една карта на која е прикажана писменоста на истата територија според пописот од 1931-ва.

Не ни тргна со тоа химните, и не ни тргна. Откако први на криво тргнаа Ѓоко и Кате (тоа останува недостижен идеал до ден-денес, ќе чуете), па по тој правец храбро продолжија Шенол и Венко, еве ги сега на иста кривина паѓаат и Корчагинци. Овојпат без објективна рецензија, само субјективна реакција: Ќути што сме Ѓорѓи.

Можеш ли со чиста совест и доволно памет да го направиш тоа?!

Меѓу самиот крем на нивната професија, луѓе кои работеле на филмови како Пиратите од Карибите, Skyfall, Black MIrror и други, индустријата открива и еден нишлија кој во последно време работеше за една милионска продукција на Би-Би-Си а кој својот визуелен талент и работна педантност почна да ги бруси пред пар децении во Дебар маало.  

Струмичанецот на кого пред неколку години му помагавме да киниса за Тибет, деновиве го читаме по странски медиуми дека за неполни две години направил 3 милиони долари. Не знаете колку му се радуваме.

Ние дијаспората никогаш не сме ја мазеле (има таму разна багра, нормално) ама количината омаловажување која деновиве се упати на нивна адреса само затоа што протестирале за зачуувување на името (нешто за кое овде цели 25 години беа сите), просто е фрапантна. Да видиме како до вчера се оплакуваа оние што морале да заминат а како е денес.