И мене, како и сите,
деновиве ме фаќа
страст за револуција
желба да го оправам
светот на поарно…
И јас, како и сите,
во таа желба забегувам
се губам себеси и
станувам некој друг
непознат човек
што себеси се гледа
како добар и се бори
со замислен противник.
Среќа што сум постар
сега знам по нешто
и сосема ми е јасно
дека нема добра толпа
иако скоро секој што не е
безнадежно расипан
има добра намера.
Пат до пеколот.
Лошо поплочен.
Чудни пориви се будат
кога човек е опкружен
со многу народ што вика
и мал е чекорот до
посакувањето туѓа несреќа,
да не спомнувам полоши работи.
Среќа што сум постар, велам,
и сум сфатил дека
патот на мнозината не е
патот на вистината.
Ни бил, ни ќе биде.
