Ќе даде Македонија уште многу кротки херои. Можеби за некои од нив никогаш нема ни да си спомнеме. Сепак ќе постојат, и ќе нè љубат сите и ќе се трудат и борат за наше подобро и покротко утре.

Прочитав некаде дека ниедно чувство не ги прави луѓето помалку наклонети кон кршење на законите од стравот. Оттука, си поставувам прашање... Ако стравот ни помага да се одржиме во живот, зарем е живот тоа нонстоп во страв да се живее? 

Деновиве сам себе се прашувам...

Јас ли се сменив, или само секој си ги покажа своите рогови?

Политика ли е ако напишам текст за тоа?

Ах, златно дома. Изгасен телевизор, телефон далеку од раце ставен на нечујно. ФБ колку да измориш очи пред да заспиеш. Блажена неинформираност.

Ако наведнеш глава кога ова ќе го прочиташ, нема да ме чуди дереџето кое нė снашло.

Не мора многу да читаш за да го запознаеш Бога. Доволно е и ова што го прочита денес. Малку читај ама многу спроведувај од она што ќе го прочиташ.

Полош од еднопартискиот е двопартискиот систем. Можеби кога сите ќе се иселиме и ќе добиеме можност да гласаме во новите земји, ќе сфатиме зошто е тоа така.

Што да се прави кога живееме во времиња во кои адетот и традицијата се побитни од верата?

Сè нешто се гледа, на ништо крај не се види.

Барајќи сенка цело лето, секој на своја страна, на триста огни изгоревме. И, еве дојде и летото циганско. Изгледа ќе потрае.

Преку ситната рипка, старецот сфаќаше колку сме сите ние ситни риби во животното море. Сфаќаше дека суштината на животот и промените се состојат во сопственото наоѓање на мирот.

Ако слушнете некој да се спрема да крсти дете Пимен, пишете ми. Ќе го крстам нит по стара, нит по нова тарифа туку бесплатно.

Од ќеф.

Нашиве земаат ли земаат бугарски пасоши, и си заминуваат на запад. Деновиве чув дека во Битола направиле и некое предавање за начинот на кој најбрзо може да се дојде до пасапорта.

Дотаму стигнавме, што и оние кои сакаат да бидат свои во овој период треба да бидат нападнати, жигосани, осудени по име и презиме, затоа што се "тајни" поддржувачи на едните или другите.

Денови тешки, тмурни, неизвесни и посни, и таман за повторување: Господи Исусе Христе, дај ми да потрае неосудувањето. Не сакам да не јадам месо, а да го изедам мојот брат.

И кога ќе сумирам дека од борбата за и против слободата на говорот, намерно или ненамерно се изродиja исламофобија, заговори, други убиства и закани во најава, ќе се запрашам...

Дали и јас сум Шарли?

Го затворам и ајпадот, мојот верен другар во овие осамени ноќи. Знам дека тој верно ќе ги чува овие мои исповеди кои веќе утре ќе ги прочитате и вие.

Погледнато од перспектива на денешните центри на светот, зад седум мориња и седум езера, зад седум рида и планини, зад седум членки и седум со кандидатски статус за влез во Европска унија, си постоеше една малечка и убава шумичка.

Нивниот сон не е криминал.

Криминал е кршењето на нивниот сон.

Веќе ми е јасно кај тргнале емигрантите, но не ми е јасно кај сме тргнале ние, бидејќи ние, наместо да одиме по зборовите Христови: не прави го на другите она што не сакаш тебе да ти го прават, трчајќи по материјалното, отидовме по ѓаволите.

Не ме прашувајте како оди епархијата, има ли доста нашинци низ Европа. Не ме прашувајте оти не сакам да ви кажам дека нѐ има сѐ повеќе Македонци, но, надвор.

Не ме прашувајте, оти ме болат сите одговори.

Велат дека секој монах на прашањето што би бил кога повторно би се родил, oдговара со: монах.

И јас сум еден од нив.

Зошто?

Бидејќи само преку тој подвиг, можеме да ги разбереме зборовите на св. Антониј Великиот: "Јас од Бога не се плашам, јас Бога го сакам."

Отец, сега веќе Владика Пимен