Иако се вели дека денес се нема срам, тој е моќно и понекогаш корисно средство во рацете на оние кои се обидуваат да истераат некаква социјална правда, но и обратно, во рацете на оние кои сакаат срамот да го користат како начин да спречат било каква активност спротивна на нивните интереси. 

Оваа фотографија подолу е направена на 24 октомври 2000-та година. Репрезентацијата на Шпанија бескрупулозно го слави триумфот на паралимпискиот турнир во кошарка со ID intellectual disabilities (ID).

Срамот е емоција која стои во темелите на човечкиот поредок. На почетокот, Адам и Ева не се срамеле. Потоа каснале од дрвото на знаењето, очите им се отвориле, сфатиле дека се голи и се покриле со смоквини лисја. Токму нивниот срам е она што ги направило луѓе. И обратно, отсуството на срам се толкува како знак на нечовечност.

Кант сметал дека моралното образование е „хидрауличен“ процес - срамот ни ги потиснува пороците, и прави простор за да се издигнат нашите доблести. Ова особено ефикасно функционира кога сме соочени со примери кои нè засрамуваат со својата морална исправност. Како тоа - кои примери?

Да немаш „ни срам ни перде“ во нашата народна мудрост означува дека си го загубил и последното човечко во себе - способноста да чувствуваш мешавина од нелагодност и вина за сопствените (погрешни) постапки, или просто дeка си дрзок и без осет. Но од еволутивна гледна точка срамот не е баш некоја предност. Зошто тогаш толку долго се задржал во човечката историја, иако изгледа дека денес губи на сила?

Како непотребната фрустрација на Бен Афлек околу некои негови предци го поткопа и јавниот имиџ на актерот, но и угледот на еден сериозен интелектуалец и една професионална тв куќа.

Не смо ми кумановке нит срамежљиви, а још помалце не смо од Марс паднати. Тој што смо за разлику од други жене низ Македонију подиректни, само не прави пооригинални и поискрени од онија што ќутив како млади невесте, а овамо, роварив куде стигнев. Извините ме што сам жими очи-па у очи, ама како кумановка сас кумановски чок, мора да застану у одбрану на нас кумановке и да предупреду дека, кој не заједе сас некој виц или сас спадалицу на наш рачун, директно си е потпишаја смртну пресуду, па како им воља.

„Срам" е драма на Британецот Стив МекКвин за еден по малку чуден, навидум сосема зен лик, и неговата опседнатост со секс. Среде целата таа атмосфера на излегување на крај со сопствените демони, има една сцена која наводно е снимена без повторувања.