На приказната случајно налетавме на ѕидот на Лешоски. Нашиов емотивец вика: Си најдов уште еден артикл за фолдерот „Работите за кои вредеше да се живее". И, така е.

Сите се најсреќни со првото дете што ќе го добијат, а за секое следно на среќата влијае кое ти е по ред и на колку години си го добил и дали си мајката или таткото. Има и комбинација во која по породување среќата оди во минус.

Помагањето на своите деца во пишување домашни и решавање задачи и постојана вклученост во активностите во училиштето е вообичаена појава која сите ја сметаат за пожелна и никој не гледа ништо спорно во тоа. Сè до последнава сериозна студија која вика: Немојте.   

"Родителот е среќен онолку колку што е среќно неговото најнесреќно дете".

Имала само 16 години кога паднала во дијабетска кома. Последно што побарала од родителите било да ѝ ветат дека нема да ја остават. Починала деновиве, 42 години од ветувањето.

Половина британски родители признаваат дека редовно го користат автомобилот како средство за заспивање на децата. Таквото возење годишно ги чини 550 фунти.

Пoстои една единствена работа за која се каат огромниот дел родители: што многу работеле додека децата им биле мали.

30-тите години на минатиот век звучат како романтичен период на родителството. Се имало и време и простор и сè што треба да им биде убаво на најмалите членови на семејството. А имало и изуми да им биде уште поубаво.

Кога ќе стигнеш до тоа општеството да измисли збор за некоја ситуација, можеш да бидеш сигурен дека имаш проблем. Збор: adultescence - состојба на беспомошност на возрасните деца во Америка.