Стресот, ерозијата на границите помеѓу приватното и професионалното и намалувањето на опциите за релаксирање по напорниот ден во текот на актуелната пандемија, прави да сме посклони да опцуеме, макар и само симболично.

Не дека ни требаат посебни совети и прирачници за тоа како да пцуеме - имаме доволно поводи и мотивација и без нив. Но сепак би сакале да видиме ваков водич на македонски, чисто за тоа да го правиме граматички посоодветно.

Марк Твен напишал: „Треба да има просторија во секоја куќа во која може да се пцуе, затоа што е опасно да потиснуваш такво чувство“. Денес тој веројатно би бил среќен со резултатите на нова студија, која идентификува „драматичен“ пораст на пцости во американската литература во последниве 60 години.

При крајот на годинава медиумите се обидуваат од петни жили да направат списоци на фини вести и настани кои се случиле во исто време додека нè навјасуваа лошите, само за некако да ја смалат горчината која таа ни ја остава во устата. Некако тешко им оди.

Во моментот кога почна да се случува манијата со боенки за возрасни, веројатно никој не можеше да претпостави во кој правец ќе отиде оваа анти-стрес занимација. А не да отиде, туку забега.

Меѓу шумата од конвенционален разум подржан од најразлични аргументи, докази, студии, се наоѓа лингвистот Бенџамин Бергер, професор по когнитивни науки на Универзитетот Калифорнија, Дејвис, самопрогласен љубител на вулгарности и автор на книгата за правилно пцуење пред деца.

Да забраниш пцуење со декрет, па уште и во затвори? Вакво нешто може да му текне само на политичар, кој е доволно самобендисан да не мисли дека можеби еднаш ќе заврши таму. И ќе реди сè по список.