Луѓето од 16 до 24 години, таканаречените зумери, според новите истражувања, се најосамената генерација досега. Пандемијата и зголемата цена на живеачката дополнително ги нагазија. Не дека нема чаре, само за тоа треба да се излезе од дома, или некој да ти дојде таму. 

Понекогаш сите седиме дома и ни се чини дека ги трошиме животите без врска, без разлика дали сме откажале планови или едноставно сме немале доволно емотивна енергија за луѓе. Понекогаш некој не враќа на пораки, или не се јавува, па сме „принудени“ сами на себе да си бидеме друштво. Од овие причини и се мисли дека социјалната анксиозност и осаменоста се поврзани - а всушност, не мораат да бидат.

Понекогаш се работи за менување на начинот на кој што ги планираме работите.

Пандемијата прави светот да се чувствува поосамено од кога и да е. Инстинктот за одбегнување осама е длабоко вграден во нашите мозоци, а нова студија сугерира дека нашиот копнеж за социјална интеракција поттикнува слична невролошка реакција како и онаа на гладен човек.

Има смисла дека ако си поминал низ некакво искуство, или си во некаква посебна душевна состојба, веројатноста да ги забележиш знаците за истото кај другите е поголема. Но што ако илјадници луѓе реагираат со крајна емпатија на сторија за осамен кит, кој реално можеби и воопшто не е осамен? Дали тоа значи дека тие самите се такви?

Не е некоја уметничка инсталација, ниту пак експеримент. Целата приказна ни зазвучи како од некоја дистопија, затоа што покажува дека нешто не е во ред со цивилизацијата каква што ја знаеме.

Со оглед на тоа што модерниот начин на живот создаде пандемија на осаменост и армија изолирани луѓе кои немаат со кого муабет да скршат, неодамнешниот потег на британската Премиерка да назначи министер за осаменост се чини кул. Ама, сега политиката ќе треба и пријателчиња да ни наоѓа? Уште што сè нема да префрлиме во рацете на државата дадилка?

Македонската мрза не чини ама и тоа јапонската опседнатост со работа има своја опачина. Откако се изнаработиле за доброто на својата компанија и татковина, старите Јапонци тераат старост во која нема кој да провери ни дали се живи. 4.000 стари луѓе умираат секоја недела, сами, најсами во свет. Ни деца, ни пријатели, ни куче, ни маче.