Прашани каков внатрешен глас слушаат кога си зборуваат самите со себе луѓето најчесто велат - сопствениот. Но има и такви кои признаваат дека во главата им се врти монолог кој како да се прикажува на телевизија, или како да доаѓа од подрум. А замислете тоа да е пар кој постојано се кара меѓусебно?

Научниците се во потрага по невралната основа на енигматичното искуство, кое нè исполнува со восхит и задоволство.

Каприц, навика, генерациска особина или нешто што може да се објасни со невронаука? Oпцијата за менување на „нагоре“ со „надолу“ и обратно во видео игри кажува нешто за начинот на кој некои луѓе се позиционираат во просторот.

Пандемијата прави светот да се чувствува поосамено од кога и да е. Инстинктот за одбегнување осама е длабоко вграден во нашите мозоци, а нова студија сугерира дека нашиот копнеж за социјална интеракција поттикнува слична невролошка реакција како и онаа на гладен човек.

Има хроно-диета. Па диета на Обединети нации. Па автофагија, па кето, па секој ден варена зелка. Е оваа „диета“ е малку поинаква, и не се однесува само на храна.

Џулија Бунтен Хоел ја претставува електричната активност на мозокот на изложбата „Бранови“, која во моментов е поставена во еден од музеите од групацијата Смитсонијан (оддел за уметност и индустрија) во Вашингтон.

Карактерот не е судбина, па и ако некој по природa е нестрплив, импулсивен и невоздржан не значи дека му нема чаре. И не (само) затоа што мора тоа да го стори, човек може да се обучи да биде умерен за свое добро, и за добро на заедницата.

Не фигуративно, туку буквално. Туркање во автобус, непосакувано гушкање, дишење во врат - сето тоа се доживува како загрозување на личниот простор. Иако радиусот на ваквата територија се базира и на културата, потребата тој да се има (или да се препушти на друг) е длабоко еволутивна, вели нова книга.

Во нова книга Барбара Липска опишува како го преживеала ракот кој се проширил до мозокот, и како болеста ѝ го променила и начинот на мислење, и карактерот, но и природата на менталните болести кои самата ги истражува.

Антонио Дамасио, веројатно веднаш по Оливер Сакс, е невронаучникот во чии популарни книги се промовира важноста на биолошката основа на она што најчесто се сместува во сферата на психолошкото - чувствата. А тие според него не се некаков нус-производ на еволуцијата, туку обратно, одиграле суштинска улога во нашето преживување како вид.

Денов почна со чуден сон. Во него сум на лаптоп и кликам „рифреш“ за нов сон. Толку ми е смешно што се будам. Кој знае како би изгледало кога тоа би можело да се претстави во 3Д. Всушност, тоа веќе се прави. Само што барем засега резултатот ни од далеку не може да се спореди со поетиката на соништата.

Џеф Закс е експериментален невронаучник, а неговата книга „Треперење: нашите мозоци на филмови“ меѓу другото објаснува некои од основните принципи кои прават подвижните слики да ни имаат смисла како континуирана приказна, и покрај монтажите.

The Institute Presents: Neurosociety, 60-минутен театарски перформанс креиран од Дејвид Брн и Мала Гаонкар, се состои од интерактивни околини кои ја претставуваат работата на петнаесет когнитивни невронаучни лаборатории низ светот.

Едно попладне во октомври 2005, невронаучникот Џејмс Фалон разгледувал снимки од мозоци на сериски убијци. И открил нешто неверојатно, за што напишал и книга.