Живеам во замок
Што ќе сум ти јас?
Монарх не сум
Ако љубиш
Твоја е круната
А сјајот нејзин
Чудесно блеска
Ти глупава не си –
Тоа те прави слепа
Слепа за луѓе свои
Слепа за бои што не се твои
Живееш во замок
Што ќе си ми ти?
Моја не си
Своја ли си?
А не сум јас Славе
Да прашувам чија си
Кому ли цветови му носиш?
Црвени
Како неврони вжештени
(Шарени плоштади на големите градови
И секаде меѓу нас птици)
Слепа за луѓе свои
Слепа за бои што не се твои
Биста во нас
Обезглавена
Нагрната
Со јакна пролет
На брегот на Вардар
Од градот во длабок сон
Он молчи под чинар
Од едночинки а на сон
Он гледа
Во она што ослепело
