Наша девојка ги учи домородните Сурма деца (преслатки) од границата меѓу Етиопија и Јужен Судан да ја пејат „Македонско девојче, китка шарена“. И ете ти беља, наместо лежерно да уживаме во клипот, ние цело време се фуфкаме од некоја грмушка да не испадне Заев па да ги поправа.
Е тоа е тоа што ужасно ме нервира: твојата сопствена влада ќе направи сè за да те дисквалификува како потенцијален инвеститор во корист на крупниот бизнис, а ти ќе направиш сè за да ги заобиколиш правилата и некако ако може, колку се може, да извадиш некој ќар од ситуацијата. Да се профилираш како играч, а не како раја. Далеку сме ние од нормален свет, мои драги браќа и сестри Македонци.
Од една страна, шокантен е молкот на научните и образовните институции пред ваквите јазични политики во Македонија. Од друга страна, поединците кои ја обелоденуваат вистината се омаловажени и маргинализирани.
Магична репортажа за еден наш гастарбајтер кој после 32 години поминати во Америка во работа со коли и после разводот со жена му Хрватка, се враќа во стариот крај и открива една друга своја пасија - внатрешен дизајн. Во потрага е по домаќинка која - ќе видите - нема да мора да му бара пари, туку ќе може сама да си земе.
На чекор сме од едно ТВ шоу од домашна продукција на кое однапред блесаво му се радуваме. Наместо она глупо Звезде гранда, да зјапаме во нешто што би се викало „Ѕвездите на Заев“ (иако нас поише би нè бендисал попрецизниот наслов: „Ѕвездите на бандата која ни го смени името“), во кое наместо Карлеуша, Марија Шерифовиќ и бркат Босанац, во жирито би седеле Кирацовски, Радмила и слични ведети кои би бирале опозициони ѕвезди по свој вкус. Како џинглови би оделе Стојанче, Љубе, Крсте и други успешни примери кои продукцијата ги црпнала и ги направила луѓе.
Во нормална држава едно школо да сакаш да преименуваш учителите и учениците ќе се побунат, родителскиот совет ќе заседава, невладините организации ќе вреват.
Погледнете ги оние видеа со Јункер и ќе сфатите дека тој човек сам не може да се среди, а не па нас да нè средува, вели еден од двајцата соговорници во врска со онаа заводлива идеја дека „ЕУ ќе ни ги среди“ овие наши хендикепирани држави. А зборуваат Саша Радуловиќ (Доста је било, Србија) и Иво Пернар (Живи зид, Хрватска). Чисто да загребеме по оние уши кои фатија бигор од паролашки заклетви кон ЕУ (кои во суштина се јако северно-корејски) или од садо-мазо напаленост од нивниот камшик.
Со навидум добронамерна забелешка (Одамна немало рапер на Офф.нет), читател ни го набаци Геле К и ние наивно цапнавме на него како на нагазна мина. Нумерата се вика „Мултиталент“, збор кој некогаш е поточно да се напише „Антиталент“. Цапнете, слободно, одамна немало рапер на Офф.нет. Кини ги, Геле!
Ако може некој од членовите на т.н. македонско-бугарска „Заедничка експертска комисија за историја“, од било која од страните, да ми одговори кога ќе се формира иста таква комисија меѓу Србија и Бугарија, за да утврди и даде насоки за славење на нивната „заедничка историја“?
Патакот во интервјуа некогаш знаеше да биде дрчен, да гунѓа, да е незадоволен од третманот... просто, да го има „малку премногу“. Денес е сторен прав поглавица: мек и стишан, ненаметливо мудар, комплетно во синк со тоналитетот на своите емоции. Убаво интервју за една бугарска телевизија во кое новинарката (иако со ужасна дикција!) знае да постави вистинско прашање и потоа да му го препушти лулето на „Бикот со жичана душа“.
Сиера Леоне, Карпош 4, Драчево, Оклахома, бивши војници од Конго, царството на Амди, Снуп Дог во Приштина, скопски дворови со старо железо, фалц фармерки, пинг-понг на улица, аикидо на клупа, Роџо, Жан....
Не (за нив!) сето тоа не постои, бидејќи директно не ги засега нивните џебови. Дури кога џебот ќе им се загрози, почнуваат да врескаат и да лелекаат, налик на недораснати деца на кои сонуваните сонови не им се оствариле. Навикнати на лилихип, џиџе и на полн џеб, сега се чувствуваат како неостварени и навредени капетани беле лаѓе.
Ви текнува како Рамбо и Макавеев се заебаваа со српските три прста па им најдоа ново значење? На сличен начин, оној албански симбол со рацете во форма на орел (јаден Ахмети, мораа допрва да го учат како се прави) кој на овие простори главно се користи за национално курчење, американската поп култура несакајќи почнува да го ребрендира и да го врзува за баналниот и национално неосвестен поим - тротинет.
Кутри граѓани на западните демократии, останаа тие глупите со огради. Ние отсега слободно ќе можеме да влегуваме и во непосредна близина на владата да се лапаме, шетаме кучиња, правиме ајвар, играме табла, собираме јаглики и сите други работи на кои бевме навикнале. Од овој мега-проект можеби бројчаникот не заврти ама бар се прати силна симболична порака дека овде, ама баш никој битен нема да заврши зад решетки. Малку ли е?
Каква врска имаат тие две работи и со што? Со рано дијагностицирање на распаѓањето на Југославија! Една скроз луцидна опсервација на индициите кои тогаш никој не ги виде, дека во таа држава нешто не е во ред.
Видео снимка од доделувањето на наградите на Санденс, попрецизно од моментите кога „Медена земја“ е прогласен за најдобар светски документарец кој собра три скроз битни и престижни награди на влијателниот филмски фестивал. Почекајте го моментот кога Фаца (продуцентот на филмот) ја користи приликата за да ја упати веројатно единствената поважна порака од самата награда а е адресирана до властите и граѓаните на Македонија: „Ве молиме исчистете го воздухот во најзагадената земја на светот“.
