Идадија беше ринг, вежбална за тој голем, убав и суров свет, маалски универзитет – таму се држеа лекции кои не ги учевме на училиште, а за кои интуитивно знаевме дека се пресудни за преживување: лекции за припадност, чесност, лекции за тоа како да се дочекаш на нозе доколку паднеш и како да станеш таму кадешто си паднал. Тоа беше вежбална за љубов и севда, за трампа и трговија, за шегачење и политички проценки. Идадија беше јавна трибина, берза, кантар на маалскиот дух.