Доброто е што вработените конечно се вратија во прескапите канцеларии во Њујорк и посебно во Менхетен. Лошото е што во најдобар случај тоа се три дена неделно, бидејќи по ново ретко кој доаѓа на работа во понеделник и петок.

Статистиката укажува на парадокс: додека се работеше од дома, учинокот на вработените не беше намален. Сега е проблемот, кога луѓе навикнати да работат без канцелариски оговарања и шефчиња кои парадираат наоколу, се враќаат на старото место од кое на капитализмот му ги подаруваат најплодните денови од својот живот.  

Не само што вработените сметаат дека се вишок на една третина од состаноците на кои ги викаат, туку на непотребно дремење на состаноци големите компании фрлаат и до 100 милиони долари годишно, пари кои ниту ја зголемуваат продуктивноста, ниту работата што е завршена.

Работа од дома и отказ од дома.

Одделот за бизнис, енергија и индустриска стратегија во Велика Британија водеше консултации за правилата на флексибилното работење, па во моментов, таму треба да си вработен некаде 26 недели пред да можеш да побараш ваков аранжман. И барањето можеш да го поднесеш на секои 12 месеци. Консултацијата е дали да се либерализираат малку правилата.

Ви тече нос, имате температура, едвај стоите на нозе, а сепак се силите да работите од дома? Мобилноста, чувството на вина и компетитивноста, прават денес човек да не е раат ни кога е болен.