Има ли, на крајот на краиштата, нешто посуетно на светот од писател? Особено во моментот кога се гледа очи в очи со својата совршена реченица. Ох, боже, каква грозна, одвратна немоќ!

Пијам кафе на балконот. Сонце. Раат. Утрото е такво да заслужува поетски осврт, заслужува нешто да се напише за него. А јас само гледам.