Луѓето кои денеска протестираат во Србија, пред сè студентите, веќе изгубија ако веруваат дека проблемот што ги натера да излезат на улица се вика Александар Вучиќ и дека со негово отстранување од сцена, тој проблем ќе се реши. Еднаш со Милошевиќ веќе упаднаа во таа замка на тотална персонализација на политичкиот и општествениот живот.

Анте Павловиќ беше хрватска верзија на дебармаалскиот Орце Сељакот (кој не го знае Орце - блазе си му). Самонаречен киропрактичар, со години ги тероризираше луѓето од приградската загрепска населба во која живееше и примаше пациенти. Генерално, психопат, ама бидејќи е починат, да не ја шириме приказната. Го викаа и по емисии, ама нешто заретчија откако Анте фати да ги центрира водителите.

Порано по брзината со која човек ја завршувал таа работа, луѓе оценувале дал е вреден или не. Денес таму се скрола, се пуши... српскиов сељак се чуди дали e отидени на софра или на серење. Па замислува како би било тоа кај него, во нужникот позади куќа (според старото правило, не можеш и да јадеш и да сереш под ист покрив). Пет цигари таму да испушиш, во несвест ќе паднеш. Пишурија.

Точно е дека актуелните протести и блокади стануваат сè помасовни (бахат каков што е, Вучиќ на почетокот ги исмешеваше дека нему и коктелите му се помасовни) но имал тој и помасовни протести, па умеел да ги издише (со онаква разрока опозиција, јака ствар). Но, ако вака почнува да зборува една Јована Јеремиќ, која непогрешливо го осеќа пулсот на народот а досега беше беспоговорен мегафон на владејачките наративи, тогаш можеби работата е врвка.