Немам појма како функционира она чудо за разбивање на маглата, ама изгледа сабајлево ја пуштиле машината во рикверц. Одлична работа завршиле. Кога станав и отидов до мојот виндоуз за да го гушнам со поглед градот за кој пред неколку децении ми ветија дека „убав пак ќе никне”, помислив дека некој ноќеска виндоузот ми го апдејтирал – ми го премачкал со бела боја, како што се прави на џамовите на забарите за да не се гледа како паѓааат колатерални жртви во битката против терористичкиот кариес и сепаратистичката парадентоза.
Стојам и не ми се верува: погледот ми добацува пола метро, се мава во маглата и паѓа нокаутиран пред зграда. Се чувствувам како Ѓорѓи Колозов кога глуми Господ. Околу мене бескрајна белина, а под нозе ми лежат купишта погледи – поразени, понижени и сè друго што почнува на „по”, а не е помфрит.
Откако на светот му дадов 10 минути фора за некој да ми се фати за брада или нешто подолу и откако никој во светов таа шанса не ја искористи, сконтав дека сепак не сум Господ и се зафатив со овоземни процедури. „Весник и чоколадо!” – извикаа во мене скромните потреби, а јас проценив дека тоа е разумна желба по испиените 2 деци темно кафе.
Конечно, Скопје можам да го поднесам. Го слушам, а не го гледам. Како Ристо Пенов. Нема веќе преполни контејнери, нема даунлодирање синуси по тротоари. Градска идила. Одам низ маглата како аутист, одвреме навреме ќе ми упадне некој во аурата ама, за среќа, веднаш го снемува. Еден од нив се дрзнува да ми ја наруши поламетарската оптичка слобода за да ме праша каде се наоѓа некоја фирма.
„Ене онаму” му викам, покажувајќи му со раката кон белото Ништо. Додека тој збунет се ѕвери во непосточкиот правец, се губам од неговиот видео дострел, слушајќи ја само неговата аудио реакција:
„Дечко, дал' сос мен се подиграваш да ти мине времето?”
Продолжувам онака од тепка, убедувајќи се дека попат некако ќе ја намирисам печатарската боја или ќе начујам шушкање на фолија од црно чоколадо. Фасциниран сум од маглата. Пошто сум читал дека на слепите им се изострува слухот, низ грлото го пуштам Реј Чарлс. Џорџа он мај мајнд. Задоволен сум од интерпретацијата.
„Не дери се, џукело!” крикнува некој тоналитетен пуританец од маглата. „Да ми се фатиш за штимеров”, кавгаџиски му одговара Реј во мое име и почнува да ја призива Џорџа уште посилно. Гледам, решил слепецот да ме ували во говна, а после да се вади дека тој ништо не видел. „Ќути и пеј”, му викам со надеж дека ќе го намали потенциометарот кога неговиот мајнд ќе се зафати со решавање на мојата контрадикторна заповед. За жал, Реј продолжува јасно и гласно да арлаука, а јас, сомневајќи се во ефикасноста на заштитата на природните сценски ефекти, почнувам да се движам цик-цак, за да не може непријателскиот радар да ме лоцира.
Гледам, од маглава, дури и врапчињата одат пешки. Нозе убиваат од одење. Почитувајќи го предимството на десна страна (или како беше тоа), на улица пропуштам едно стадо врапчиња кое некогаш било јато. Маршираат, пеејќи ја тажната корачница: „Хеј бато, хтела сам летјети, хеј бато, маглу ми пустили”. Хмм, си викам, лесно е да ја испееш таа песна, оди да те видам да пробаш да ја напишеш, па да мозгаш пола саат дали „бато” доаѓа од „брат нагалено” и се пишува со мала (на пример: б) или е „машко име” и се пишува со голема (на пример: Б) буква.
Лекторските ги трампам со физички дилеми (како може звукот да се пробива низ магла а погледот не?), физичките ги одморам со економски (ако маглата ја конвертираш во сињак, дали кусурот ти се враќа во смог?), економските со еротски (како тоа маглата се дига и се спушта секогаш на исти сексуално-географски партнери?).
Додека си правам бајрам на паметот (патриотски: Свети Никола на умот), ми текнува дека комплетно сум се одродил од моето маало. Види ме, маглата сум почнал да ја викам магла, иако тоа на потегот Центар за странски јазици – хотел Карош – Драмски - Електро факултет е класично богохулење. Таму маглата, од памтивек се вика Јосипа Лисац. Доаѓаш кај некој маалски дома, уште на врата ги информираш присутните дека надвор е Јосипа Лисац и на сите им е јасно за што зборуваш освен на бабата на другар ти која упорно не затвора врата за да може да влезе и девојката што си ја спомнал.
Нормално, за човек од страна речиси е невозможно да се вклучи во некој забрефтан маалски муабет. Кога сакаш келнерот да ти донесе мраз за узото му нарачуваш „Дај Санта Аргирова”; кога е задимена просторијата, го даваш тоа до знаење со помош на лозинката: „Пуштете да излезе Цветан Димов”, а кога пред гранапче на Пуно, се расправа за механичкиот прилив од Косово, рецептот за решавање на тој проблем гласи: „Да им се направи Ла Коруња Депортиво!”.
Знаете, не е Трендо толку излапен па почнува да вергла патетични спомени од своето маало, а да не ни забележи тоа. Не се секирајте, стигнав јас до весниците по кои бев тргнат. Ги ѕирнав набрзина мрсните наслови и веднаш ми се спушти уште перде: директорка нарачала ќотек за учениците, автохтони македонски овци кои за разлика од своите сестри во светот не даваат, туку јадат волна, Љубе ја освојува Македонија со постери, Шарпланински куп во Маврово, Галичка колонија во Берово... Фали уште да прочитам дека Дојранските ракувања биле одржани во некој психијатриски оддел каде што луѓето се облечени во лудачки кошули. Затоа, драги мои пациенти и во мислите секогаш голи пациентки, се вратив дома без весници. Само со чоколадо. Колку што гледам, вие веќе сте се зезнале.
Трендо, Фокус, две илјади и некоја
