Градските власти во Оксфорд сакаат на жителите да им направат „сè да им биде на 15 минути“ ама цената за тоа е да им биде ограничено слободното движење на истите. ПС: Главниот иницијатор за 15-те минути, воопшто не ни живее во Оксфорд. 

Сметај дека некако си добил врховна власт и дека баш ТИ треба да решиш како ќе изгледа некоја улица во Скопје (или кој и да е град што сакаш да го владееш). Ти даваат да одбереш колку метри сакаш да ти биде широка улицата и после тоа редиш елементи: лента за автомобили, посебна за автобуси, посебна за велосипеди... Едноставно имаш можност да ги исполниш сите свои влажни урбанистички соништа. Ај види на што ќе ти личи населбата.

Мајкл Рубенс Блумберг е градоначалник на Њујорк веќе 12 години. Од неговиот допадлив отчет (во техничка смисла, бидејќи на нашиве градоначалници последен крик им е брошурка), издвојуваме само две бројки: 40.000 (!) нови градби и 724 километри (!) нови велосипедски патеки.

Сао Паоло, Истанбул, па дури и Стокхолм.... Се повеќе луѓе живеат во градовите и главните проблеми во овој век ќе се одвиваат на урбаната сцена.

Подолго време минато во природата на градските паркови го зголемува задоволството од сопствениот живот и не прави помалку агресивни и анксиозни. Можеби кон здравјето, чувството за безбедност, задоволителната работа и позитивните социјални односи треба да се додаде и пристапот кон природата како едно од делчињата од мозаикот на среќата на градските луѓе.

Еве како изгледа буквалниот негатив на македонскиот главен град: кинески град димензиониран за еден милион жители а во него има само 30.000. Кога другите викаат: пустелија, скопјани викаат: раат.