Првично, The Know Nothings биле тајно здружение на мажи кои се противеле на католицизмот и имиграцијата и ширеле ксенофобични ставови. Иронично, но биле прогресивни кога станувало збор за правата на жените, работничките права и регулирањето на индустријата. Името потекнува од одговорот кој требало да го даваат кога ќе биле запрашани за детали околу движењето: „Не знам ништо“.

Во своето време - 18 век - Сара Сидонс со право можела да се нарече „селебрити“. Нејзина специјалност биле трагедиите, а најпозната улога онаа на лејди Магбет. Со нејзиното име се врзува и една урбана легенда, за ефектот што едно уметничко дело може да го има врз кревката човечка психа.

На почетокот на 1800-те Британците со дозвола на Турците, тогашните владетели на сè во овој дел од светот, од Грција одземаат непроценливи национални богатства од времето на античка Атина. Грците веќе со децении се обидуваат да им објаснат на Британците дека тоа се вика крадење и дека е фер истите плочи да им бидат вратени. Благодарејќи на брегзит тоа може и да им успее.

Во еден од оние бесценети моменти кога уметноста го надминува животот, еден преамбициозен „концептуалец“ не успеал да се ослободи со чекан мавајќи го каменот за кој самиот се врзал. Името на неговото дело - „Товар на историјата“. Па не може подобро од ова!

Ниту спомениците, ниту животот во времето кога тие се создадени, не се ни приближно минималистички како што изгледаат денес. И ова не би било многу проблем, кога истото тоа белило не би се користело низ историјата како аргумент за доминантноста на белецот, а подоцна и за етничката чистотата на античките општества.

Споменичниот блицкриг кој го доживеа Скопје последниве години, САД го имаа во првата половина од минатиот век. Денес таму е актуелна дебатата што после мермерот кој ја одразуваше тогашната но не и денешната Америка. Како и во што една држава денес да ги впишува вредостите и спомените кои сака да ги остави во колективната меморија?